Przygnębienie...

[Gość Ola9598]

Piszę tutaj, ponieważ to forum wydaje mi się najbardziej "ogarnięte" na które trafiłam w internecie. A więc od początku: od zawsze byłam osobą perfekcyjną, kontrolowałam każdą czynność niemalże co do centymetra, każde słowo które wypowiadałam. Żyło mi się OK, wiodłam normalne, poukładane życie, a to "ułożenie" wszelkich spraw bardzo mi pomagało i dawało poczucie bezpieczeństwa. Od około miesiąca jest inaczej. Nie stało się to może nagle ot tak w przeciągu sekundy, działo się to stopniowo. A mianowicie zostałam na weekend w mieście w którym studiuje, pamiętam, że dopadło mnie wtedy straszne przygnębienie i rozpłakałam się (miałam wrażenie, że z tęsknoty przed rodzicami, że nie ma ich blisko mnie) mimo, że mieszkam z koleżanką którą bardzo lubię i nasze relacje są w porządku. Od tego czasu mam wrażenie moje życie to ciągła walka, żeby jako tako przeżyć dzień, nie dać niczego po sobie poznać i jak najprędzej położyć się spać, żeby o wszystkim zapomnieć. Są dni lepsze owszem kiedy czuję się w porządku, ale są i takie, że bardzo mocno od tego napięcia boli mnie głowa, mam problemy z koncentracją i taką normalną interakcją z ludźmi. Co robić?

[kingak2]

Olu jesteś perfekcjonistką i tu może tkwić Twój problem. Być może , że to perfekcjonizm Cię niszczy. Nie postawię Ci żadnej diagnozy , ale tak bywa, że perfekcjonizm prowadzi do depresji , której objawy masz. Ukrywasz swoje emocje , uczucia i potrzeby byle świat się nie dowiedział , że nie jesteś idealna w swoim rozumieniu. Nie warto . Nie ma ludzi idealnych. Może porozmawiaj z koleżanką , z którą masz dobry kontakt. Nie wiem , czy to , co napisałam cokolwiek Ci pomoże , ponieważ tu potrzebna jest szczera rozmowa z psychoterapeutą. Ale może psycholog się wypowie.

[Gość Ola9598]

Dzięki wielkie za ociupinke słów otuchy, zawsze nawet kilka pozytywnych słów zwłaszcza od kogoś postronnego dodaje otuchy. Tak też zrobię. Poobserwuje siebie jeszcze przez jakiś czas oczywiście starając się sama sobie maxymalnie pomóc nie mówię że od razu, ale oczywiście stopniowo. Jeżeli to nie pomoże to wybiorę się do psychologa. Niestety psycholog niektórym wciąż kojarzy się ze wstydem, niektórym może i wariactwem... Przyznam, że i ja będę czuła się trochę nieswojo jeżeli już się wybiorę, ale podejrzewam, że nie takie gwiazdy i słynni ludzie z okładek korzystają z pomocy psychoterapeutów, więc... ;)

[kingak2]

Jasne , że tak. Zaburzenia emocjonalne są plagą naszych czasów. O ile mogę Ci doradzić, to idż do psychiatry , ponieważ do psychologa będziesz musiała mieć skierowanie. Ważne jest wybrać dobrego lekarza. A jeżeli chodzi o wizytę , to jest tak samo jak w każdym innym przypadku. Mówisz co Ci dolega , a lekarz stosuje odpowiednie leczenie. To jest tak samo jakbyś poszła np. do gastrologa.

[mgr Kamila Krocz]

Perfekcjonizm jest zazwyczaj tłem dla niskiego poczucia własnej wartości. Człowiek uważa, że nie jest wystarczająco dobry w różnych sferach i próbuje wszystko kontrolować w swoim życiu, by mieć poczucie bezpieczeństwa. Podejrzewam, że Twój perfekcjonizm może wiązać się z zaburzeniami lękowymi, jednak przez Internet diagnozy nie da się postawić, dlatego zachęcam do konsultacji u psychiatry. Do psychiatry nie potrzeba skierowania od lekarza rodzinnego.Pozdrawiam i życzę powodzenia!

[Gość Ola9598]

A tak sobie teraz myślę, czy może to mieć jakiś związek z hormonami? Ponieważ od około roku biorę Duphaston (syntetyczny progesteron na wyregulowanie cykli miesięcznych)... A szperając w internecie i przeglądając różne fora natknęłam się na informację, że przy jakichkolwiek wahaniach nastroju należy zacząć od zbadania poziomu hormonów w sensie po pierwsze przyjrzeć się czy przyczyna nie leży po stronie organizmu, a nie od razu psychiki.