Proszę o pomoc

[Roniiiii]

Cześć,
Nazywam się Weronika i mam 18 lat. Jestem osobą bardzo nie śmiałą chciałam napisać o swoim problemie tutaj gdyż w życiu realnym jestem sama i nie mam nikogo komu mogła bym się wyżalić. Wiec tak moim problem jest to że jestem samotna nie mam nikogo w nikim oparcia z rodzicami i tak nigdy nie rozmawiałam o uczuciach jakoś nie potrafię nawet nie umiem powiedzieć prostego kocham was jestem pewna że ostatnio jak to mówiłam miałam może 2 latka. Nie mam żadnych znajomych co prawda w szkole mam grupę dziewczyn z którymi się trzymam ale to tylko w szkole ludzie w moim wieku chodzą na imprezy na spotkania bawią się a ja siedzę tylko w domu. Nawet moja cała rodzina cały czas mówi mi że powinnam gdzieś wyjść zabawić się a nie tylko w domu siedzieć nawet żartują że ja chyba nie jestem córką moich rodziców ponieważ oni jak byli w moim wieku to chodzili na zabawy a ja jeszcze nigdy na żadnej nie byłam. Pamiętam że już od małego jak zaczęłam naukę to zawsze uważałam ze nikt mnie nie lubi. Całą szkołę podstawową i gimnazjum moje "koleżanki" udawały że się ze mną przyjaźnią a tak naprawdę za plecami mnie obgadywały. Teraz w szkole średniej nic się nie zmieniło nadal niby mam jakieś tam koleżanki ale tylko tak jak pisałam tylko w szkole. Jeżeli chodzi o moje zdanie to mi to nie przeszkadza uwielbiam siedzieć sama w swoim towarzystwie w tedy dużo myślę mam ogromną wyobraźnię żyje w swoim własnym świecie i nikt mi go nie odbierze głównie moim problem jeżeli chodzi o znajomych jest presja ze strony rodziny oni nie mogą zrozumieć że mi to nie przeszkadza że siedzę sama. Oczywiście nieraz mam dołka że jestem samotna ale jak sobie przypomne że przecież nikt i tak mnie nie lubi że ludzie są kłamliwi i tylko krzywdzą innych to od razu mi przechodzi. Miałam koleżankę/przyjaciółkęv(nie wiem jak mam nazwać tą relacje miedzy nami) nazywała się Oliwia spedzałyśmy praktycznie każdy dzień ze sobą jako dzieci ona przychodziła do mnie i bawiłyśmy się razem z innymi dziećmi z podwórka dodam że mieszkamy blisko siebie nawet później w gimnazjum wszystkie projekty prezentacje robiłyśmy razem, teraz już nie spędzamy czasu gdyż ona jest w innej szkole niż ja ale niedawno miała 18 i mnie nawet nie zaprosiła co nadal mieszkamy praktycznie obok siebie zabolało mnie to ponieważ byłam pewna że ona mnie zaprosi i ja ją również no ale trudno wytłumaczyłam sobie to tak że zaoszczędziłam sobie pieniędzy na prezencie dla niej.
Moim największym marzeniem jest aby od razu po szkole wyjechać do UK i zamieszkać tam oraz udać się na studia związane z modą. Nie raz sobie wyobrażałam że mieszkam w Londynie mam swoje mieszkanie w którym siedzę sama bez żadnych osób które mówią mi co mam robić a co nie. Cała rodzina się ze mnie śmieje że nie żyje realnie tylko myślę jak dziecko kilka razy się nawet z mamą o to pokłóciłam powiedziała mi że nie może patrzeć na to jak inni w moim wieku chcą coś osiągnąć a ja cały czas jak dziecko myślę o "Anglii" oczywiście boli mnie to bo przecież niczym to marzenie nie różni się od marzenia mojej koleżanki która chce zostać lekarzem. Teraz w swoim życiu czuję się jak więzień taj jakby mnie ktoś zmuszał do tego życia nie raz myślałam jak bym to chciała zniknąć z tego świata.
Napisałam tu ponieważ nie wiem co mam zrobić mówię sobie że jeszcze tylko lekko ponad rok i będę wolna wyjade do UK ale boję się że nigdy to nie nastąpi i nadal będę "uwięziona" tak jak teraz. Proszę aby mi ktoś doradził ponieważ sama gubie się we wszystkim i nie wiem jak sobie z tym poradzić i co zrobić aby moje marzenia się spełniły?

[kikunia55]

Pytanie czy w świecie mody można być osobą nieśmiala i niezbyt przebojową? Nie umiejącą się obracać w większej grupie ludzi?

Jeśli dalej marzysz o czym marzysz i sobie lubisz duzo wyobrażać to zrób (może na razie w wersji na papierze) parę projektów.
-strój na studniówkę
-strój na rozmowę o pracy
- suknię ślubną

Kreacje dopracuj szczegółowo- dobór materiałów, biżuterii, obuwia czy innych dodatków.
Siądz i po angielsku spróbuj zachęcić kogoś do kupna tego projektu.

A jakie masz szanse na naukę w Anglii- skąd pieniądze na nią, jakie masz zdobyte certyfikaty z języka angielskiego, jaką szkołe sobie wypatrzylaś, czym tam trzeba błysnąc aby do niej się dostać?

Mieszkania w Londynie są raczej bardzo drogie i zazwyczaj ludzie nie zaczynają od wynajmu mieszkania tylko od wynajmu pokoju i dobrze jest jeśli będzie to pokój samodzielny a nie dzielony z inną jeszcze osobą.
Wejdz sobie na strony UK na wynajem i zobaczysz jakie są realia. I co będzie po Brexicie z możliwoscią studiowania w tym kraju dla nas Polaków?

Marzenia trzeba mieć, ale w wieku 18 lat to należy się już kierować realiami i dążyć do tego co może być w Twojej sytuacji (Twoich rodzicow jeśli Cię na studiach będą wspierać) możliwe do uzyskania.

Jakie kreacje szylaś swoim lalom, sobie, rodzinie- jeśli chcesz iśc w świat mody, to rozumiem, że tego typu kreatywnośc nie jest Ci obca przy Twoich zainteresowaniach.

[Roniiiii]

Jeżeli chodzi o modę to umiem się w niej odnaleźć oraz wiem również jak wygląda mieszkanie w Londynie jaki jest drogi głównie chodziło mi o moje wyobrażenia czy to dobrze że sobie tak wyobrażam ja sama i co najciekawsze że mi to nie przeszkadza zdaje sobie sprawę z tego że ludzi w moim wieku chcą mieć jakieś kontakty z przyjaciółmi a ja jestem zupełnie inna tak jak napisałam wyobrażam siebie w moim mieszkaniu samą pogrążoną w swoich myślach i sprawia mi to przyjemność a chyba nie powinno mi sprawiać przyjemność że w cały czas będę sama jak palec bez żadnej osoby ?

[mgr Kamila Krocz]

Podejrzewam, że jesteś introwertyczką, dlatego lubisz swoją samotność. Wierzę, że jeśli będziesz konsekwentnie zmierzać do celu, uda Ci się zrealizować swoje modowe marzenie i wyjechać do Anglii. Pamiętaj jednak, że człowiek nie jest samotną wyspą i warto mieć obok siebie ludzi, którzy mogą w czymś pomóc, wesprzeć, coś podpowiedzieć - również w kontekście Twojego marzenia. Pozdrawiam ;)