Jak rozmawiać z rodzicami o swojej depresji i uczuciach?

[Gość m...m]

Mam depresje, rodzice widza poprawę w moim zachowaniu. A nie chcą zrozumieć ze leki tylko przyduszają mi wszystko. Jak tłumacze im coś co czuje to reagują typowo tzn że sobie wkręcam. Żebym przestała tak myśleć. I kończą odrazu temat i nie chcą wogole mnie zrozumieć

[transparente]

Witam,
każdy człowiek jest odrębną istotą o zróżnicowanym paradygmacie psychicznym (psychosom ludzki jest bardzo złożony i wciąż nie zbadany ),więc nic dziwnego ,że rodzice Pani nie potrafią zrozmieć. Dzieje się tak (piszę w wielkim skrócie)ponieważ człowiek na tym etapie ewolucji wciąż nie wie kim jest ,skąd przyszedł i dokąd idzie ),aby poznać kogoś najsampierw należy poznać siebie, do tego trzeba uwzglednić stopień empatii ( co u nie których osób wciąż jest bardzo na niskim poziomie ) człowiek jest wciąż zbyt zjęty sobą i życiem materialnym ,aby zrozumieć życie ludzkie ,jak wielkim jest obowiązkiem wobec siebie ,rodziny i innych ,ponieważ egzystencja ludzka to służba ,powinność to miłosc wobec każdego człowieka.

Pozdrawiam serdecznie.
--
Tekst linka

[transparente]

O miłości ,która należy się każdemu już 2000 lat temu mówił Jezus:

Nadeszła Matka Jezusa i bracia i stojąc na dworze, posłali po Niego, aby Go przywołać. Właśnie tłum ludzi siedział wokół Niego, gdy Mu powiedzieli: Oto Twoja Matka i bracia na dworze pytają się o Ciebie. Odpowiedział im: Któż jest moją matką i którzy są braćmi? I spoglądając na siedzących dokoła Niego rzekł: Oto moja matka i moi bracia. Bo kto pełni wolę Bożą, ten Mi jest bratem, siostrą i matką.

[kikunia55]

Od kogoś leki dostałaś, to może temu lekarzowi powiedz jaki masz w sobie reakcje po ich zażywaniu?

Wiesz rodzice może nie chcą Ciebie słuchać, bo może uważają, że jak robisz wiwisekcję swojej duszy, to sama sobie dodatkowo fundujesz niepokoje i próbują ograniczaniem tego typu wynurzeń trzymać Cię w pionie.

Kiedyś jako nastolatek mój syn próbowal wprowadzić mnie w swoje egzystencjalne niepokoje. Uważałam, że sobie w realu daje nieżle radę i tymi tekstami bada jakie to robi na mnie wrażenie. Tutaj uważałam ,że on mnie wkręca, rozważa jakie są moje reakcje, jak znów mnie czymś zaskoczyć i z dodatkową umiejętnością manipulowania doroślejszym pójdzie w swiat i tez te jego wynurzenia sprowadzałam na ziemię.

Po prostu w jednej chwili prawie, że depresja, życie nie jest nic warte a za chwilę kolega zadzwonil i leciał albo na boisko albo na trening karate i sprawial wrazenie, że jednak życie też ma swoje dobre barwy dla niego. Uznalam więc, że jak spokojnie wykłoca się ze mną o pożniejszy powrót do domu (próba sil) to te wynurzenia z gatunku cierpienia duszy też mu mają po coś służyć aby mnie zmiękczyć.
Może słyszal, że na tych z depresją trzeba chuchać i dmuchać aby biedaczki sobie życia nie chcieli odebrać i na tym też coś może ugra?

Ja postąpilam dośc gruboskórnie. Czyms pewnie Twoi rodzice też się kierują.

A Tobie bieganie na zajęcia sportowe nie słuzy? Nie lubisz się zmeczyć na basenie czy grą np w kosza?

Zeby trzymać pion, musisz się zamulać pastylkami a jak ich nie bierzesz to ból życia jest okrutny i nie umiesz widzieć jednak radości życia?