Lęk? Brak przyjaciela , smutek

[Gość deszcz e]

Witam. Mam bardzo trudny problem. Nie wiem czy to nie jest lęk. Otóż brakuje mi kontaktów , ale nie potrafię rozmawiać z ludźmi. Mam w sobie blokadę. Czy to jakiś objaw lęku? Od zawsze tak miałem. Strach jest silny, ale brakuję mi bardzo, porozmawiać , pośmiać się. Mam parę złych doświadczeń, jeśli chodzi o kontakty międzyludzkie. I to mnie odstrasza. Ale jednak gdzieś w głębi serca wiem że są dobre osoby, strasznie się męcze sam ze sobą. Ma to wpływ na mój nastrój, jestem przygnębiony.

[Gość deszcz e]

Bardzo zależy mi aby cieszyć się życiem...

Milion myśli mi przeszło co może być ze mną nie tak

[Gość deszcz e]

?

[Gość deszcz e]

czy ktoś mi pomoże?

[Gość kolezanka34]

Witaj. Ile masz lat? Przede wszystkim powinieneś zaakceptować i polubić samego siebie. Zadbaj o siebie. Rozwijaj się, rób to, co lubisz. Naucz się spędzać czas ze sobą i polub to. Staraj się nie myśleć zbytnio o samotności, lecz koncentruj się na zadaniach, realizuj cele. Ludzie się pojawiają w naszym życiu i odchodzą. Ale ty sam ze sobą będziesz zawsze. Czy ten stan, w którym jesteś trwa już długo? Czy przygnębienie, smutek od dłuższego już czasu nie mijają? Czy nie myślałeś o pójściu do psychologa? Warto porozmawiać z kimś kompetentnym, kto wysłucha, pomoże. Gdy pokochasz siebie, będziesz mógł wybaczyć ludziom przykre doświadczenia i otworzyć się na nich, i polubić ich bezinteresownie.

[Gość deszcz e]

Stan trwa bardzo długo, psycholog raczej odpada. Realizować nie mam co, nie mam konkretnego celu w życiu. Nie mogę przestać myśleć o tym, że jestem sam...

[Gość kales]

A ile masz lat.

[Gość deszcz e]

ten lęk jest bardzo silny, owszem próbowałem jakiś kontaktów , jednak bardzo szybko zostałem odrzucony, często jest tak że jak jestem sam ten lęk jest silniejszy, mam wtedy świadomość że jestem sam, i to mnie dobija.

[Gość deszcz e]

ponad 20

[Gość kales]

Juz pracujesz,czy jeszcze sie uczysz.

[mgr Kamila Krocz]

deszcz e, możliwe, że odczuwasz lęk społeczny, który wynika z przeszłych negatywnych doświadczeń w relacjach międzyludzkich. Odczuwasz jednak brak przyjaciół, co wtórnie sprawia, że jesteś smutny i przygnębiony. Uważam, że powinieneś skonsultować się z psychologiem. Możliwe, że najlepszym rozwiązaniem byłaby terapia grupowa albo trening kompetencji społecznych. Jeśli myślisz o zapoznaniu ciekawych ludzi, może zapisz się na jakiś warsztaty albo kurs tańca? Pozdrawiam!

[Gość deszcz e]

psycholog odpada, po prostu mam złe doświadczenie , byłem juz. A na jakiś kurs chętnie bym się zapisał.

[Gość deszcz e]

nie wiem kompletnie gdzie się udać. Teraz jest czas żebym coś zrobił, potem może być już naprawdę za późno na zmianę. a wciąż ta świadomość że jestem sam.. mnie męczy, te myśli ten ból jak o tym myśle,

chciałbym normalnie żyć

[Gość deszcz e]

Jestem bardzo zdenerwowany gdy mam do kogoś mówić, unikam takich sytuacji , właściwie nie ma ich wcale. Ograniczam je do minimum. A gdy już muszę, zwykle jest to dla mnie horror. Dlatego unikam ludzi jak ognia, a z drugiej strony bardzo mi tego brakuje.

[Gość kales]

Ponawiam-uczysz sie ,czy juz pracujesz,kurs,raczej szybciej moze wolentariat,tam tez poznaje sie ludzi,moze z kims sie zaprzyjaznisz.

[Gość deszcz e]

zakończyłem naukę, myślę nad dalszą, jednak chyba ucieknę od tej sytuacji. I tak mnie to przeraża.

[Gość Anonimowa_77]

Możesz iść do jakiejś szkoły dwuletniej lub rocznej policealnej. Jest dużo ciekawych i bezpłatnych kierunków do wyboru i przy okazji można poznać ludzi:) ... ale to dopiero po wakacjach...
Pozdrawiam

[Gość kolezanka344]

Możesz zgłosić się do lekarza psychiatry i opowiedzieć o swoich lękach, samotności i natrętnych myślach. Być może lekarz zaleci leki przeciwlękowe i skieruje do psychologa. Potrzebujesz osobistego kontaktu ze specjalistą, by uzyskać pomoc. Powodzenia.

[Gość ona124]

Zwróć się również, a może przede wszystkim, o pomoc do Boga. Wołaj do Niego szczerze, On jest blisko, słyszy cię, widzi, rozumie. Zna ciebie lepiej niż ty sam siebie. Powierz Mu siebie i zaufaj Mu. On cię kocha i pragnie dla ciebie szczęścia.

[Gość deszcz e]

Dziękuje za rady.

[Gość deszcze]

Uważam się za osobę nieciekawą. Jestem dysfunkcyjny życiowo. Nie umiem większość rzeczy. Nie umiem angielskiego, nie potrafię liczyć. Nie mam żadnych zainteresowań. Większość ludzi spotkanych na mojej drodze , wielokrotnie dawało mi to do zrozumienia , że jestem nieciekawy. Bo o czym można rozmawiać, milczeć przez cały czas, Albo gadać w kółko o pogodzie?
Dobrze czuję się sam ze sobą, gdy nikogo nie ma. Obwiniam siebie za wszystkie niepowodzenia, katuję siebie tymi myślami. Wszystko mnie przeraża, a jednocześnie czuje nienawiść do siebie i do świata. To efekt długotrwałej frustracji , a może to nerwica? Nie wiem. :(
Chodzę cały czas przygnębiony, na nic nie mam ochoty. Przeleżałbym cały dzień na łóżku, czasem żeby nie zwariować włączam sobie jakąś grę , która jeszcze bardziej odłącza mnie od rzeczywistości.
Bardzo brakuję mi szczerej rozmowy , na wyrzucenie z siebie wszystkich lęków, nagromadzonych do tej pory. Myślę sobie "pójdę na koncert.. pobawię się , odstresuje" a potem zaraz "nie to idiotyczne, odpuść sobie". I tak cały czas. :-[ Nie wiem co zrobić ze sobą, wolałbym nic nie robić. Pozostawić to tak jak teraz, nic nie naruszać, ale strasznie się czuje sam ze sobą.
Próbowałem poznawać ludzi , próbowałem wielokrotnie poznać dziewczynę ale ograniczało się to tylko do internetu , po większości niepowodzeń, dałem sobie spokój. :( Na żywo , nie mam szans nikogo poznać. Czuję się jak kupa śmieci , nie potrzebny nikomu , nic nie warty.
Czasem sobie myślę że już nigdy nie będzie jakiejkolwiek zmiany w moim życiu. Że wstając rano , znowu będe miał pustkę, znowu pół dnia przeleżę, i znowu będę katował się setkami myślami :(

[Gość kliso]

Nie masz zadnego kolegi.

[Gość deszcz e]

nie mam nigdy nie miałem

[Gość deszcz e]

Po za tym jak mogę mieć przyjaciela, jak unikam kontaktów, czuję ogromny lęk przed poznaniem kogoś, bardzo mi brakuje zrozumienia a jednak nie mogę, po prostu nie daję rady już sam prosperować,

[Gość deszcz e]

:(