Brak wiary w siebie

[Gość Izuza16]

Mam dopiero 16 lat.Od około pięciu miesięcy dzieje się ze mną coś złego. Wszystko wyprowadza mnie z pod kontroli. Rozstałam się z najbliższa przyjaciółką, była dla mnie bliska. To była głupota i zwyczajne nie porozumienie, ale cóż. Płakałam przez nią kilka tygodni.Później zaczęły się inne przykre sprawy. Przyjaźnie się jeszcze z dwoma osobami, na odległość niestety rzadko się widujemy. Nie to samo co z utracona przyjaciółka , doszła do wniosku że nie wie co to przyjaźń, to nie było zbyt dojrzałe(TRUDNO MI WSZYSTKO WYJAŚNIĆ). Moja siostra żeby mnie wkurzyć często mówi że jestem gruba i brzydka. Jeszcze nie dawno nie zwracałam na to uwagi a teraz się sama przekonuje że to prawda. Całe dni płaczę gdy tylko przychodzę do domu. Często tu ukrywam. Ukrywam też że się smucę gdy jestem np. w szkole. Jednak niektórzy zauważyli że się zachowuje inaczej niż zwykle. Jak patrze w lustro to myślę sobie "jestem brzydka" . Przyjaciółka mi powtarza że w cale nie a ja zawsze odpowiadam że ja się tak właśnie czuje.Mam wiele marzeń i czuje że nie umiem i nie jestem w stanie do nich dążyć, najzwyczajniej wiem że to i tak nie wypali. Może ktoś myśli że przesadzam, ale ja nie umiem sobie z tym poradzić. Wciąż czuje się samotna. Odrzucam chłopaków, bo boje się że się za bardzo zaangażuje i że po czasie oni mnie skrzywdzą lub ja ich. Wpadłam również w "pułapkę internetową" . Niby wszystko jest już wyjaśnione ale nadal się boje.Nie mam zbyt wielu znajomych może ze 3,4 osoby są mi bliższe. Chciała bym by było ich więcej ale nie mam możliwości zbytniej by kogoś poznać.Przyznam że miałam już myśli samobójcze :( Może to wszystko przez dojrzewanie chociaż trwa to już na tyle długo, że zaczynam się obawiać i jest coraz gorzej , nie ma dnia kiedy bym nie płakała:( I do tego dochodzi wybór szkoły od którego może zależeć moje życie. Nie poradzę sobie. Poszła bym do psychologa ale boje się, że nie będę umiała wyjaśnić co czuję. Co mogę zrobić? Proszę o pomoc. Dodam jeszcze, że moja mama widzi jak czasem płacze stara się mnie pocieszyć. Ale nie umiej jej wyjaśnić co czuje:(

[Gość agnieszkaf]

Spróbuj jednak porozmawiać z mamą. na pewno przynajmniej w części Ci pomoże. Chociażby z wyborem szkoły. To normalne, że czujesz się zagubiona i zdezorientowana w swoim wieku. Musisz przeanalizowac sobie wszystko dokładnie, określić swoje cele na przyszłośc i powoli dążyć ku ich realizacji. Wszystko jest możliwe. Nie powinnaś zakładać, że się nie uda, że będzie źle. Nawet jeśli pojawią się problemy to normalne, takie jest życie. Należy wtedy wszystkie te przeszkody pokonywać i dalej przeć naprzód. Głowa do góry. Ciesz się życiem.

[Natalia Bator]

Piszesz, że pokłóciłaś się z przyjaciółką przez głupotę. Więc może nie warto palić z sobą mostów? Może powinnaś się odezwać, porozmawiać, że sprawa nie jest az tak ważna aby zrywać przyjaźń? Jeśli zależy Ci na przyjaciółce - porozmawiaj z nią. Każdy człowiek popełnia czasem błędy, postępujemy źle, ale jeśli zależy Ci na drugiej osobie, a jej na Tobie - spróbujcie to odbudować. Dzięki temu odzyskasz przyjaciółkę i powiernika, będziesz mogła zwierzyć się z tego, co Cię boli. Piszesz także, ze Twoja mama widzi jak czasem płaczesz i stara się pocieszyć Ciebie - przyjmij jej pomoc. Porozmawiaj z nia. Wytłumacz co się dzieje tak, jak potrafisz. Nawet jeśli wyda Ci się, że mówisz niespójnie, Twoja mama na pewno Cię zrozumie. Zastanówcie się czy nie warto udac się na rozmowę do psychologa. Jeśli czujesz taką potrzebę - umów się na wizytę. Jeśli jednak czujesz, że wsparcie przyjaciółki i mamy może poprawić Twoje samopoczucie - porozmawiaj z nimi, spróbuj znaleźć przyczynę takiego samopoczucia. Porozmawiaj z mamą na temat siostry, że jej słowa Cię ranią. Może Twoja mama z nią porozmawia, że jej zachowanie nie jest w porządku wobec Ciebie. Może macie jakieś konflikty z przeszłości, które trzeba rozwiązać? Musisz zastanowic się co chciałabyś zmienić aby poczuć się lepiej i ze wsparciem bliskich osób małymi krokami wprowadzać te zmiany. Powodzenia!