Skocz do zawartości
Forum

mąż znęca się psychicznie


Gość kobieta 24

Rekomendowane odpowiedzi

Gość kobieta 24

Witam mam 25 lat ze swoim mezem jestem juz prawie 8 lat malzenstwem jestesmy od 2 lat. Od jakiegos czasu moj maz zrobil sie straszny sa wyzwiska ze jestem ku*** szmata ze kazdemu bym nogi rozlorzyla od wczoraj caly czas sie klocimy naokraglo mi dodryza upokarza przeplakalam cala noc i caly dzien a moj 8 miesieczny synek na to wszystko patrzy ja nie jestem swieta czasami go oklamie ale ja poprostu boje sie powiedziec prawdy a moze mowie to co on chce uslyszec sama nie wiem o wszystko i wszystkich jest zazdrosny boje sie od niego odejsc kilka razy powtarzal ze jak to zrobie to on sobie cos zrobi pomozcie mi bo ja juz nie mam sily codziennie sie budze i zastanawiam z jakim chumorem on wstanie moze da rade coss jeszcze naprawic mam go dosc ale go kocham pomogl mi bardzo wtedy kiedy go potrzebowalam POMOZCIE

Odnośnik do komentarza

Zanim cokolwiek napiszę, zadam Ci przewrotne pytanie: czy na początku Waszej znajomości było coś, co Cię drażniło? A mówię to w oparciu o sławetne powiedzenie "On się zmieni po ślubie a ja się o to postaram".

Z racji tego, że w Jego zachowaniu względem Ciebie są widoczne gołym okiem dwie skrajności, jesteś zastraszona i szantażowana, to dla mnie się zapala jak jupiter czerwona lampka z napisem szantaż emocjonalny.
Jak Ty tu widzisz Jego i siebie:
Kilka 'aktywności' z jego zachowania:
- deprecjonowanie Twoich pasji, zainteresowań, dokonań, na początku w żartach, które z czasem stają się natarczywe
- próba zrzucenia win wynikających z jego strony na Ciebie - odwrócenie 'kota ogonem'
- dotkliwe, notoryczne uwagi na temat wyglądu, stylu ubierania się, tzw. 'małe szpilki'
- nieumiejętność rozmowy, trzaskanie drzwami, a tym bardziej brak poczucia winy z jego strony
- ignorowanie, próby sił przy znajomych
- wieczne fochy i obrażanie się, nawet przy spokojnej rozmowie, którą on prowadzi do karczemnej awantury
- kompletny brak szacunku pod przykrywką 'nie umiem wyrażać uczuć'
- próby odciągnięcia od nabliższych
- granie na emocjach, czasie i pieniądzach (to już masz w części w swoim opisie)
- pozowanie na kochającego, dobrego partnera, który rzuca wszystko dla Ciebie, dopóki grozicie mu odejściem (podobnie to)
- wszelkie pozostałe próby przemocy psychicznej, prowadzące do znacznego obniżenia pewności siebie, rezygnowania ze swoich zainteresowań, przyjaciół, prowadzące do przejęcia całkowitej kontroli nad waszymi emocjami

Jak Ty czujesz się w związku z tym?
- wykończona, śpiąca, niekochana, nieakceptowana (to po części już masz)
- zaczynacie zwracać uwagę na bzdury i drobnostki w swoim wyglądzie, co często prowadzi do niskiej samooceny
- odcinasz się od ludzi wokół, gdyż zazwyczaj jemu osoby z Twojego towarzystwa 'nie pasują'
- rezygnujesz z siebie - pasji, hobby, przyjemności - kompletnie na rzecz partnera

Ja na już mam diagnozę - czytając Ciebie "między wierszami" - z czym, a dokładniej z kim masz do czynienia, ale poczekam jeszcze na Twoją odpowiedź.
"Zakochałaś się i wyszłaś nie za partnera, a za jego wyobrażenie w Twojej głowie" jak to już kiedyś usłyszałem. Brutalne ale prawdziwe.

P.S.
Jak coś to śmiało pisz na priv.

Odnośnik do komentarza
Gość Kingaszef

Ja mogę wtrącić ze z moim partnerem byłam 3 lata . Na początku super nosił mnie na rękach. Nagle zaczął mi dogryzac, przestał słuchać a potrafił nawet powiedzieć że ma gdzieś co mam do powiedzenia. Tylko jego zdanie było najważniejsze. Moje próby rozmów kończyły się " chyba do siebie nie pasujemy". Też liczyłam ze sie zmieni. Ale nawet nie chciał walczyć. Mężczyźni się nie zmieniają. To brzydkie co powiem, ale jeśli ich nie wychowasz na początku to w końcu pokażą swoje oblicze. jeśli coś na początku już widzisz albo zachowanie jego rodziców. Trzeba być uważnym. Mam nadzieję ze ułoży Ci się .

Odnośnik do komentarza
Gość kobieta 24

To nie jest tak ze to jest wszystko jego wina ja tez nie jestem aniolkiem strasznie szybko sie denerwuje od jakiegos czasu maz wyprowadza mnie czesto z rownowagi i nie panuje nad tym co robie ost zucilam w niego tel.bo nie moglam dluzej sluchac upokorzzen. Nie raz sa takie dni ze chciala bym zeby wogole sie nie konczyly jest tak super a czasami chciala bym. Zasnac i sie nie obudzic albo cofnac czas...ale mam dla kogo zyc moj synek jest moim oczkiem w glowie. Ja chyba sana nie wiem czego chce chciala bym odejsc ale nie potrafie a jak chce wszystko naprawic to nie wychodzi ja nie wiem co mam zrobic zeby byl zadowolony..ma posprzatane ugotowane wyprane. Najbardxiej boli mnie to ze ubliza mi bez zastanowienia.....

Odnośnik do komentarza
Gość kobieta 24

A z ta samoocena macie racje... od sluchania jaka jestem wstydze sie nawet swojego wygladu juz nie pamietam kiedy mi powiedzial ze ladnie wygladan albo ze mnie kocha...kiedys bylo inaczej...on nie jest tyranem nie raz jest kochany a mi brakuje kaplementow prztulania pieszczot. Przepraszam ze pisze z bledami ale na kozystam z chwili wolnej jak synek spi. Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza

Zacytuję Ci coś

Pięć lat temu poznałam człowieka, któremu powierzyłam swoje życie. Ufałam mu i wierzyłam jak chyba nikomu do tamtego wrześniowego dnia 2006 roku. To był piękny, romantyczny związek dwójki ludzi po przejściach w kategorii 40+. Były piękne chwile, były też problemy a nawet kryzysy, ale wszystko wydawało się być ? w granicach zwyczajowej normalności, choć temperamenty trochę podkręcały skalę. Nie widziałam jednak powodów do obaw. Naprawdę. Stało się jednak coś dziwnego ? na tej prostej drodze moja podświadomość zaczęła wysyłać mi zastraszające sygnały. To były bardzo trudne do wyjaśnienia alarmy, skutek jednak był taki, że zdecydowałam się jej przysłuchać. Z dużą precyzją i konsekwencją dokonałam zabiegu, który zaowocował odkryciem pewnej styczniowej nocy całej (?) prawdy - byłam bezlitośnie zdradzana i okłamywana w najbardziej zwyrodniały sposób już od bardzo dawna i niejednokrotnie. Po wszystkim, co odkryłam już nawet nie wiem, czy kiedykolwiek byłam przez niego kochana czy tylko brałam udział w jakimś psychologicznym eksperymencie mającym na celu wykazanie, jak wiele jestem w stanie znieść dla iluzji swojej miłości i jak długo można mnie było okłamywać. Nie będę się wdawać w szczegóły tego, co się działo później. Powiem tylko tyle, że doszłam do mojej prywatnej granicy w próbie ratowania czegoś, czego nigdy nie było. Dziś już nie zadają sobie tych wszystkich pytań, na które nie ma odpowiedzi. Jak on mógł, dlaczego ja, czy powinnam była na samym początku wysnuć logiczne wnioski z historii wszystkich jego poprzednich związków, czy powinnam była baczniej przysłuchiwać i przyglądać rzeczywistości, czy, czy, czy. Dziś to już jest nieistotne. Istotne jest to, że tamtej styczniowej nocy umarł ktoś, kogo kochałam, ale też ktoś się narodził - ja sama. Wtedy zmieniło się we mnie wszystko i stałam się kimś zupełnie innym. Szok i strach, jaki przeżyłam wtedy pokutuje we mnie do dziś, ale też odbył się we mnie jakiś fenomenalny proces, którego nie mogę nazwać inaczej niż właśnie narodzinami albo przebudzeniem.

Widzisz w tym opisie cząstkę siebie? Bo ja to widzę bardzo wyraźnie.
Ale jedźmy dalej, skupiając się na tym, co ta sama kobieta mówi na zakończenie tego opowiadania z wycinka własnego życiorysu:
Minęło siedem miesięcy długich jak siedem lat. Przeżyłam straszne chwile, ale też po jakimś czasie zaczęłam odkrywać w sobie zupełnie nowe światy. Mimo traumatycznej genezy tego procesu przez te miesiące w mojej świadomości i w moim życiu odbyło się i nadal odbywa mnóstwo przemian. Poznaję nowych ludzi, potwornie dużo czytam, chłonę świat polisensorycznie, otworzyłam się na nowe doznania, próbuję się w nowych pasjach, chciałabym nadrobić ten czas, kiedy spałam. Podoba mi się ten stan, a w każdym razie mnie intryguje. Nie ma w tym już ucieczki od bólu, nie ma histerii, za to jest jakiś stan z pogranicza radości ale i smutku, bo jednak coś musiało umrzeć aby narodzić się mogło coś.

Widzisz w tym opisie znów nawiązanie do Twoich słów
a czasami chciala bym. Zasnac i sie nie obudzic albo cofnac czas...

?????
Bo ja z własnej autopsji, odwracając co prawda role w tym tekście, doszedłem po podobnym okresie czasu do tych samych wniosków.
Gdzie paradoksalnie będąc również w odwrotnej sytuacji do Ciebie i nie posiadając dziecka, fundamentalnym elementem potrzebnym mi jak tlen do oddychania, by wrócić do względnej normalności i bezwzględnie odciąć się od tego ciągłego kołowrotka nie tyle popadania ze skrajności w skrajność,co odbijania się od bandy radości i smutku tak kolokwialnie mówiąc w codziennym życiu, był dla mnie właśnie rozwód.
A różnica między Nami jest taka, że miałem stały kontakt z 2 takich osób w związku jak Twój mąż... a nawet bardziej bezwzględnych.

To co zauważyłaś i potrafisz nazwać po imieniu, to dopiero wierzchołek góry lodowej w Twojej sytuacji.

Odnośnik do komentarza
Gość Klaudia_Radom

Odejdź od niego. Widzę, że próbujesz go wybielić. Zrobił Ci pranie mózgu. Nie zasługujesz na to, żeby wyzywał Cię bezpodstawnie.. A, że rzuciłaś telefonem .. No cóż.. Kiedyś każdemu puszczają nerwy. Człowiek, który jest katowany psychicznie też długo nie wytrzyma.

Odnośnik do komentarza
Gość kobieta 24

No tak ja rozumiem latwo wam jest pisac...tylko ze ja sie boje zostac sama do tego z dzieckiem mam zabrac synowi ojca? Duzo razy probowalam odejsc jeszcze malego nie bylo pakowalam sie i wychodzilam po kilku sms tel. wracalam nie potrafie go tak zozstawic...ja go nie bronie tylko pisze jak jest bo nie raZ tak jak np dzis jest ok.ale jak dlugo nie wiem. Mi juz chyba nikt nie moze pomoc bd siedziec w tym toksycznym zwiazku do usranej smierci...albo poki nie zmadrzeje. Chciala bym zeby to ktos z nim porozmawial bo to on ma loty ze go zdradzam itp. Ja tez jestem zazdrosna ale nie do tego stopnia zeby se wmawiac ze sypia z jakimis typiarami.

Odnośnik do komentarza

~kobieta 24
Mi juz chyba nikt nie moze pomoc bd siedziec w tym toksycznym zwiazku do usranej smierci...albo poki nie zmadrzeje. Chciala bym zeby to ktos z nim porozmawial bo to on ma loty ze go zdradzam itp. Ja tez jestem zazdrosna ale nie do tego stopnia zeby se wmawiac ze sypia z jakimis typiarami.

Dopóki sama tego definitywnie nie postanowisz przerwać i zakończyć bez powrotu do siebie, to nikt tego za Ciebie nie zrobi. I jak nie skończysz w potocznym wariatkowie z wykończenia psychicznego, to spoczniesz na Powązkach, tak brutalnie i kolokwialnie mówiąc w tym wypadku.
Tak samo jak nikt, kto zna tą toksyczną tematykę od podszewki nie przemówi mu do rozsądku, bo to jest z gruntu awykonalne.A laik polegnie tak samo jak Ty.
Z tej prostej przyczyny, że on sam musiałby ten problem w sobie dostrzec a potem z nim walczyć.
może to Ci jakoś otworzy oczy na skale problemu w którym tkwisz:
http://www.netkobiety.pl/t54833.html

Odnośnik do komentarza
Gość kobieta 24

Dziekuje za rady wzielam je wszystkie do siebie musze sie z tym przespac napewno cos sie teraz we mnie ruszylo cos sobie uswiadomilam poczekam jeszcze ms dam ostatni raz warunek ostatnia szanse jezeli sie nie zmieni to masz racje po co siedziec w tym bagnie ja tez postaram sie dac cos od siebie moze to cos zmieni. Dzieki sliczne i pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Gość zuuuuuza

Dziewczyno, jesteś za młoda aby sobie zmarnować życie u boku takiego bydlaka. Odejdż, on nie jest Ciebie wart. Może jak zobaczy Twoją zdecydowaną postawę zacznie myśleć. bo jak będziesz w tym tkwiła, to tylko będzie gorzej. Nie szanuje Ciebie i nie zacznie szanować jak mu się nie postawisz. Mam 50 lat i wiem coś na ten temat. zaufaj mi.

Odnośnik do komentarza
Gość Klaudia_Radom

Podejrzewam, że tych szans było już wiele. Słuchaj, moja teściowa miała identycznie w związku jak Ty. A może i gorzej. Na początku też było wmawianie, że ze wszystkimi śpi.. Później zaczęło się bicie.. Nie odeszła od niego.. Też nie chciała dzieciom ojca odbierać.. Teraz bardzo żałuje. To jest katorga. Nie myśl o tym, że odbierzesz dziecku ojca. Tym, że odejdziesz nie odbierzesz mu go. Zawsze będzie mógł się z nim spotkać. Ty się psychicznie wykończysz. Zostawiając go właśnie dajesz sobie szansę na lepsze jutro. Na pewno go kochasz.. Ale nie możesz żyć w wiecznym strachu. Póki co wyżywa się na Tobie.. Pomyśl, że kiedyś to wszytsko może również się tyczyć Twojego dziecka. Zresztą.. Czy chcxesz, aby Twoje dziecko patrzyło jak Twój mąż Cię traktuje ? Chcesz żeby takie coś Twoje dziecko wyniosło z domu? Daj mu normalne dzieciństwo. To jest trauma na całe życie.. Wiem coś o tym.

Odnośnik do komentarza
Gość Klaudia_Radom

Nie bądź naiwna.. Nie daj się manipulować. To, że przez chwilę jest dobrze.. żadne rozwiązanie.. myśl przyszłościowo.. Czy chcesz dla swojego syna takiego ojca? Chcesz żeby Twoje dziecko na to wszystko patrzyło? Nawet sobie nie zdajesz sprawy jak krzywdzisz własne dziecko. Czy Ty sobie zdajesz sprawę, że to dziecko będzie miało zszarganą psychikę ? Chcesz żeby Twoje dziecko po nocach ze strachu się moczyło? Żeby miało takie, a nie inne wspomnienia ? Pomyśl o dziecku! Teraz to ono powinno być dla Ciebie najważniejsze!! Ja zrobiłabym wszystko co jest możliwe żeby moje dziecko miało jak najlepiej w życiu. Tobie na pewno będzie ciężko na początku, ale zobaczysz jak później rozwiniesz skrzydła. Za jakiś czas sama przyznasz rację, że to było najlepszym rozwiązaniem.. odejście od bydlaka. Facet nie ma prawa podnosić na kobietę ręki.. Czy Ty w ogóle pragniesz innego życia?Najpierw odpowiedz sobie na to pytanie.

Odnośnik do komentarza

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
×
×
  • Dodaj nową pozycję...