Kocham go ale nie lubie

[Gość Asienkalipton]

Mam dziwny problem. Jestem ze swoim od ponad roku. Na początku wszystko było git. Ale zaczęły się między nami problemy i dużo się klocilismy. Mój problem polega na tym że kocham go, ale na sama myśl ze mam się z nim spotkać to lapie mnie stres i zdenerwowanie. To jest takie uczucie ze tęsknię, ale jednocześnie nie chce bo jestem zdenerwowana i na sama myśl jest mi źle. To przez te kłótnie i to jak on się zachowuje. Prościej... Kocham go Ale go nie lubie. Nie wiem co zrobić z tym :/

[Gość pfffffs]

Nie wiesz co to miłość. Jak się kogoś kocha to się przy nim nie denerwuje ani nie stresuje. Nie da się kogoś kochać i czuć się źle na myśl o spotkaniu z nim.

[Gość Asienkalipton]

Nie chodzi o to. Z powodów kłótni dużo się pozmienjalo między nami. Po prostu spotkania są w napięciu. Przez to ze sie klocimy. On tego nie widzi. Ale ja odczuwam stres mając się z nim spotkać czy " znowu dzisiaj będzie coś nie tak" . A nie chce tego czuć. On jest specyficzny nie widzieliśmy się dwa tygodnie, akurat jutro mamy się spotkać i ja zamiast się cieszyć już dziś się denerwuje co bedzie :/

[Gość piszaca]

Chyba mogę wiedzieć co czujesz. Mam tak samo. Wsztstko było ok dopóki nie zaczęły się ciągłe kłótnie i teraz nasza relacja kojarzy mi się tylko ze stresem, złością, złym samopoczuciem, smutkiem itd. I czym dłużej to trwa tym jest gorzej. Też się stresuje każdym spotkaniem, bo nie wiem czy znowu nie wyjdę z niego z płaczem i po kłótni. I też mogę napisać, że go kocham, ale nie lubię. Nawet straciłam ochotę na seks czy zwykłe dotykanie przez to wszystko. Wolę siedzieć sama niż z nim, bo przynajmniej wiem, że będzie spokój. I też chcę to zmienić, ale nie wiem jak...

[Gość innaaaa]

Dziewczyny po co wam związki z takimi facetami ? Przeczytajcie dokładnie to co napisałyście. Spotkanie z ukochanym kojarzy wam się ze stresem, smutkiem, płaczem, złym samopoczuciem i brakiem ochoty na seks. Po czym za chwile piszecie, że kochacie swoich mezszczyzn. Nie rozumiem kompletnie. Przecież to się mija z celem. Domyślam się, że jesteście młode i całe życie przed wami.

[Gość piszaca]

To prawda, jestem młoda. Tylko, że w moim przypadku akurat obydwoje jesteśmy skłonni się dotrzeć i pójść na kompromisy. Tylko, że jest trudno i dużo zła za nami. Ale są momenty, kiedy uda nam się odstawić wszystko co złe i jest wtedy pięknie. Ostatnio dzieliliśmy się utworami i jeden był typowo o trudnościach naszego związku. I słuchaliśmy wtuleni w siebie i się rozpłakaliśmy i czuliśmy o samo, i powiedzieliśmy sobie, że się kochamy i damy radę. Przez takie momenty chcę walczyć. Bo wiem, że chcemy mimo jakiś złych nawyków z domu, mimo różnych charakterów, mimo wielu podobieństw. Tylko, że jest cholernie trudno, że czasami trzeba z kimś pogadać czy to z siebie wyrzucić by nabrać siły. Niestety nie wiem jak autorka. Napisała, że z drugiej strony nie ma chęci do zmian.

[mgr Kamila Krocz]

Asienkalipton, doświadczasz ambiwalentnych uczuć, ponieważ w Waszym związku pojawił się jakiś kryzys, z którym od dłuższego czasu nie potraficie sobie konstruktywnie poradzić. Z jednej strony tęsknisz, kochasz, a z drugiej strony stresujesz się przed spotkaniem z partnerem, obawiając się, że znowu dojdzie do kłótni, po której będziesz cierpieć. Twoje uczucia są uzasadnione i masz do nich prawo. Potrzebujecie z partnerem szczerej rozmowy na temat tego, co dzieje się w Waszej relacji. Powinnaś powiedzieć chłopakowi, co czujesz, że się denerwujesz przed spotkaniem z nim, bo bardzo bolą Cię kłótnie. Mam nadzieję, że razem znajdziecie sposób, by zapobiec tym kłótniom albo przynajmniej spierać się zdrowo, czyli konstruktywnie i bez agresji słownej. Pozdrawiam i powodzenia!

[Gość Bags]

Witaj,
wiele się wydarzyło, ale widać, że nadal żyjesz w więzieniu swojego związku, pytasz się co robisz źle... hmmm, to może wymienię na początek co robisz dobrze, tak będzie krócej :
-
-
-
-
-
-
-

no to by było na tyle.
Z tego wszystkiego jawi się jedno - nie rozmawiacie ze sobą - owszem wymieniacie zdania - ale to puste zdania, bez nici porozumienia i woli zrozumienia, w dodatku każde z Was nastawione jest na szukanie tego, do czego można się przyczepić. Mętlik i brak perspektyw zdrowego układu w przyszłości. To trwa za długo. To wygląda na wir, który Was wciąga.
Na chwilę obecną widać, że najmniejsza forma dialogu u Was leży i kwiczy tak kolokwialnie mówiąc; prowadzicie monolog, a jeśli już ma on znamiona dialogu, to jedynie o wyrwane z kontekstu zdania czy wyrazy.
Nie słuchacie siebie na wzajem i przede wszystkim tego, co ma konkretnie druga strona - Wam z osobna - do przekazania.
To co Ty określasz rozmową, to dla mnie wygląda na okupowanie z dwóch stron twierdzy przez armie które nie wiedza nic o sobie. Jeżeli nie było rezultatu anie w jedną ani w drugą stronę, to można by powiedzieć że rozmowy nie było.
Odpowiadając na Twoje pytania - rozmawiać, rozmawiać i jeszcze raz rozmawiać .... powiesz, że to nie takie proste. A i owszem, nie jest proste, ale często zaczynając rozmowę zapominamy o rzeczy, której uczą się przedszkolanki na pierwszych swoich zajęciach, a bez której nie ma mowy o jakiejkolwiek rozmowie.
Należy upewnić się przede wszystkim, że Twój rozmówca Cię słucha baaardzo uważnie! Powiedz mu że masz kolegę, który się Tobą interesuje i nie wiesz w jakiej bieliźnie iść z Nim na randkę, że monter telewizji kablowej robił Ci niedwuznaczne propozycje, ale powiedziałaś mu - choć był bardzo przystojny, że masz faceta którego kochasz. Że jakiś facet Cię uszczypnął w pośladki ostatnio i dałaś mu w gębę .... zazdrość przyciąga uwagę.
Albo ubierz się najseksowniejsza bieliznę i nie daj się schrupać dopóki nie zacznie z Tobą rozmawiać. (wiem wszystko kręci się wokół seksu, no cóż, ale gdy mundial się skończył, więc trzeba poszukać jakiegoś zastępczego tematu :)
A tak serio to rozmowa rozmowa i jeszcze raz rozmowa. Choć faceci gdy słyszą, o tym że ktoś podrywa ich drugą połówkę, rzadko kiedy pozostają obojętni.
Reasumując, na podstawie opisu Twojej wymiany zdań z partnerem, ciśnie mi się chyba najważniejsza z tego wszystkiego konkluzja - nadajecie na zupełnie innych falach. Nie tylko, nie potraficie znaleźć wspólnego języka, i nie chodzi o dobór słów, ale o to, że rozmawiacie o kompletnie odmiennych rzeczach, nie próbując słuchać siebie. Każdy ciągnie w swoją stronę, oczywiście nie oceniam tu ważkości argumentów. Wygląda to tak, jakbyście się okopali na swoich stanowiskach i stojąc plecami do siebie obrzucali, po obwodzie Globu, argumentami. Jeśli z tym czegoś nie zrobicie, to w
ogóle nic nie zrobicie i nie ruszycie do przodu we dwoje...

Asia, zerknij tu http://www.spotkaniamalzenskie.pl/pl/kryzys-malzenski/kto-kogo-pierwszy-przeprosi. Może między słowami znajdziesz wskazówki, jak postępować z partnerem i gdy przeczytacie to razem lub z osobna, to dojdziecie wreszcie do konkretnych wniosków.
Pozdrawiam.

[laurette]

Chce tylko powiedziec,że tego typu związki na dłuzszą mete nie maja sensu. Po co sie z kims meczyc ? Tak naprawde to meczyc sie z kims w kim powinnyście miec własnie oparcie,ciepło,milosc itp.