Ogromny problem z Matką

[Gość Justyna30]

Jestem osobą homoseksualną. Wyprowadziłam się do innego miasta do mojej partnerki i Nasze życie zamieniło się przez moją Matkę w koszmar.Dowiedziała się o wszystkim, o Nas i moja dziewczyna stała się dla Niej wrogiem, którego obiecuje, że zniszczy i na siłę ściągnie mnie do domu. Raz przestałam odbierać od Niej telefony i odpisywać na wiadomości - wpadła w szał, przyjechała. Przez Nią i przez strach przed Nią zrezygnowałyśmy z pracy. Chodzę do psychologa, która poradziła, bym pisała i mówiła Matce, że albo mnie zaakceptuje albo nie mamy o czym rozmawiać. Kiedy to jej piszę i mówię, Matka twierdzi, że jestem nienormalna, że mam schizofrenię, że się tak powtarzam. Grozi policją, która Nas znajdzie (nie zna Naszego adresu zamieszkania), grozi odebraniem sobie życia, tym, że poruszy niebo i ziemię, skontaktuje się z rodziną, a ściągnie mnie do domu.Wymyśla o chorobach wenerycznych i psychicznych. Już nie mówię mojej dziewczynie tego wszystkiego, co mi pisze, bo nie chcę Jej ranić. Matka ciągle ją obraża, wyzywa, bardzo, ale to bardzo negatywnie się o Niej wyraża (widziała ją tylko raz, jak tu przyjechała) sądzi, że to ona mnie omamiła, że to wszystko jej wina, że to Ona mnie odciąga od Niej starej i schorowanej (62 lata, ma nadciśnienie, ale jest w pełni sprawna, ma emeryturę). Jesteśmy ze sobą tak bardzo szczęśliwe. Nie wiem, co robić. Bo zaczyna się błędne koło. W ogóle widzę moją Matkę taką, jakiej nie znałam do tej pory. Nigdy się nie kłóciłyśmy. A widzę, że były to pozory. Najpierw mnie obraża, wyzywa moją dziewczynę, a za chwilę pisze coś innego (np. o kwiatku w pokoju) i za chwilę znowu pisze, że to wszystko wina mojej dziewczyny, wyzywa ją, miesza z błotem. To strasznie boli. Było ok, gdy robiłam to, co jej odpowiadało, byłam chyba tylko laleczką na sznurkach. Kiedy zerwałam sznurki, wyprowadzając się z domu, Matka straciła kontrolę nade mną. Piszę, że liczę, że kiedyś się z tym pogodzi, ale to grochem o ścianę. Kiedy z Nią piszę, ona staje się coraz bardziej agresywna. Nie wiem jak się z tego błędnego koła wyrwać i móc układać sobie dalej życie z moją partnerką. Nie możemy pozwolić, by ktoś zburzył to, co zbudowałyśmy, Nasze uczucie, relacje. Bardzo Nam na sobie zależy. Od ponad dwóch tygodni nie śpię w nocy, na nic leki uspokajające, na sen. Boję się, że zaraz zadzwoni, napisze. Wpadam w panikę. Sama już martwię się o siebie, o to, co w środku dzieje się ze mną. Nie wiemy, co robić. Mam ogromne wsparcie w mojej dziewczynie, ale to siedzi we mnie. Ten lęk, obawy, boję się też o moją dziewczynę do tego, do czego Matka może się posunąć. Po wizycie u psychologa przez chwilę jest ze mną ok, ale niepokój i lęk wraca. PROSZĘ O RADĘ.

[ka-wa]

Już tyle rad Ci udzielono ,że więcej się nie da...,
nie potrafisz żyć z matką ,ani bez niej...,tu już tylko psycholog pozostaje,
może zmień psychologa ,ja nim nie jestem ,ale bym doradzała zarwanie całkowicie kontaktu na jakiś dłuższy czas z uprzedzeniem matki.

[Gość Justyna30]

Staram się uodparniać i kiedy myślę, że mi się udało... Ona odzywa się...Po wizycie u psychologa jestem na chwilę silniejsza. Ale to tylko 50 minut, a potem powrót do rzeczywistości. Matka swoim zachowaniem robi koszmar z Naszego życia. Zerwania kontaktu próbowałam, wtedy jest jeszcze gorzej, wpada w szał.

[ka-wa]

Piszesz np.,że na miesiąc zrywasz kontakt, nie czekając na odpowiedź,zmieniasz kartę w telefonie i miesiąc milczysz,

musisz próbować różnych sposobów ,bo inaczej z tego koszmaru nie wyjdziesz.

[Gość Justyna30]

Wczoraj miałam sporo różnych myśli... Zamknąć oczy i... zniknąć raz na zawsze :(((
Ale nie mogę zrobić tego mojej dziewczynie. Za bardzo ją kocham. Nie byłabym w stanie zrobić Jej czegoś takiego.

[Gość doś.]

Gdyby tak mama poszła do psychologa.Przeżyła szok i nie wie jak z tego wyjść.Jej głowa nie rozumie sytuacji i nie umnie sobie poradzić.Kiedy mojej znajomej syn przyznał się że jest transwestytą to ona również tak się zachowywała.Myślała ,że ktoś go namawia, może jakaś sekta.Tylko psycholog doprowadził do pogodzenia się z tą nietypową sytuacją.

[mgr Kamila Krocz]

Twoja matka nie może się pogodzić z faktem, że masz inną orientację seksualną. Nie akceptuje tego i poszukuje winnych. A winną jest oczywiście Twoja partnerka, która, według Twojej matki, sprowadziła Cię na "złą drogę". Twoja mama zachowuje się w sposób toksyczny i jeżeli rozmowy nic nie dają, najlepiej ograniczyć z nią kontakt, a nawet zrezygnować z tego kontaktu. Najlepiej by było, gdyby Twoja matka skorzystała z pomocy psychologa, który pomógłby jej oswoić się z tą sytuacją i zaakceptować to, że jesteś dorosła i możesz żyć według własnych zasad. W przeciwnym wypadku wzajemnie będziecie się niszczyć - Twoja matka będzie traktowała Cię i Twoją partnerkę jak wrogów, a Ty będziesz się chciała coraz bardziej od niej oddalić wskutek różnych przykrości, jakie od niej słyszysz. Pozdrawiam!

[Gość Justyna30]

Kiedy ograniczam kontakt, nie czytam już tego co pisze i nie odpisuję jej wpada w szał... Zaczyna wydzwaniać i grozić policją, że mnie znajdą... Boję się Jej po prostu. To nie ta osoba, za którą ją miałam :( Umiem żyć bez Niej, wyprowadzka miała być sposobem na zerwanie pępowiny i życie po swojemu. Ale Ona nie odpuszcza i czy kiedyś odpuści... Czy będzie już Nas tak dręczyć... :(

[ka-wa]

Jak wymienisz kartę w telefonie to nie będzie dzwoniła...

[anitamickiewicz]

Taki problem to faktycznie dość spory problem, ale nie ma problemu nie do rozwiązania :) głowa do góry, to Twoje życie i nikt nie może decydować jak będzie ono wyglądało, ponieważ nikt go za Ciebie nie przeżyje, a dla Twojej mamy to był na pewno szok i potrzebuje najwidoczniej więcej czasu na oswojenie się z sytuacją niż mogłoby się wydawać, ale spokojnie, wszystko minie, a Ty zacznij myśleć o czymś innym niż ciągle o tym, przede wszystkim zacznij myśleć o sobie i swoim życiu :) jeżeli jest taka wyższa konieczność to urwij z mamą na jakiś dłuższy czas kontakt a później spróbuj do niego wrócić, to Twoja mama, musi Cię pokochać taką jaką jesteś i zaakceptować pewne rzeczy, a jeśli nie zrobi tego to może Cię stracić jako córkę z którą mogłaby mieć fajne relacje a nie robi nic by takie one były, no a jedna strona (czyli Ty) nie da rady sama wszystkiego naprawić, ale o tym też nie myśl póki co :) głowa do góry !
Pozwól by czas robił swoje a Ty żyj swoim życiem i za dużo się nie martw :)
Pozdrawiam
Anita Mickiewicz :)

[Gość Justyna30]

Dziękuję :)