Jak znów cieszyć się małymi rzeczami?

[Gość Ewelinek]

Mam 26 lat, jestem na ostatnim roku studiów magisterskich. Od pewnego czasu jestem w „martwym punkcie” swojego życia. Ten rok przyniósł w mim życiu wiele zmian. Rozpoczął się udanym sylwestrem, szampańską zabawą w towarzystwie człowieka, któremu podarowałam swoje uczucia. Byliśmy ze sobą ponad dwa lata, wspólne wakacje, wyjazdy, razem spędzany wolny czas. I tuż po nowym roku nastąpiła zmiana w jego zachowaniu. Unikał mnie, telefon milczał, bo ponoć popsuł się. Po postu znikł. Pojawił się ponownie i z prośbą by to odkręcić. I znów znikł mówiąc, że go źle zrozumiałam. Te emocje, ten żal, smutek i rozpacz. Na skutki nie trzeba było długo czekać. Brak apetytu, taki ucisk w klatce piersiowej, wypadające włosy……i wciąż to głupie pytanie – dlaczego? Życie straciło kolory, praca jedynie nadaje rytm dniom, pozostawanie poza godzinami pracy by nie myśleć, powrót do domu i sen – by nie myśleć. Nadal tęsknię za nim i darzę uczuciem ale jest i żal we mnie, złość, pragnienie satysfakcji. Bo wiem, że byłam uczciwa w stosunku do niego. Chciałam być przy nim, wspierać go, pomagać, gotowa byłam wiele dla niego poświęcić i nadal jest mi bliski. Nie umiem pozbyć się tych negatywnych emocji. Tak trudno było powiedzieć że nic z tego nie będzie, a on chyba „zapomniał powiedzieć”. Każdego dnia o nim myślę, mieszka niedaleko. Staram się go unikać. Z nikim się nie spotykam, zamknęłam się domu. Zatrzymałam się w miejscu i te złe emocje, które są. Jako najstarsza siostra powinnam być dla rodzeństwa wsparciem i wzorem, a tak nie jest. Czy warto być uczciwym człowiekiem i tak bardzo się dla innych poświęcać? Jak znów cieszyć się małymi rzeczami, dać rodzeństwu wsparcie, wierzyć w lepsze jutro?

[Gość kaman]

Ale nie do końca rozumiem, bo o tym nie wspomniałaś - czy Wy ze sobą oficjalnie zerwaliście? I czy on w końcu powiedział Ci dlaczego?