Unikanie ludzi i samotność

[Gość Karol1234]

Witam mam 18 lat i chce ekspertowi opisać zaistniałą sytuacją . Trwa ona już od około 1,5 roku , otóż nic mi się nie chce , brak mi chęci , nie lubie wszystkiego wokół mnie , łącznie z ludzmi , panicznie boję się przyszłości , samotności . Właśnie chyba ta samotność mnie najbardziej przygnębia , strasznie boję się , że zostane sam . Niedawno bardzo dobrze się uczyłem ale teraz tak nie jest , zadaje sobie pytanie : po co ? dlaczego ? dla kogo ? Odpowiedz dla siebie mnie nie przekonuję . Staram się unikać ludzi a jednocześnie pragnę kogoś mieć i wiąrzę się z tym taka sytaucja : w szkole udaję , nie jestem sobą , gdybyście spytali moich znajomych to by powiedzieli że promienieje , jestem spokojny i ułorzony . Od około 3 miesięcy zacząłem częściej rozmawiać z bardzo atrakcyjną dziewczyną z klasy , do dzisiaj myślę że to ta jedyna , ona chyba też tak myśli ponieważ jej przyjaciółka mnie wypytywała czy ją bardziej lubię , czy nie poszlibyśmy razem do kina itp. Ale ja powiedziałem że jako dziewczyna mi się nie podoba . Nie wiem dlaczego tak mówię może dlatego że chiałęm ją do siebie zniechęcić . Te stany są coraz gorsze , nie mogę spać . Oczywiście też zdarzają się w miare szczęśliwe dni ale jest ich coraz mniej , nic mnie nie cieszy . Bardzo chciałbym powrócić w przeszłość do czasów z dzieciństwa , gdzie wspólnie z bratem wyjerzdżaliśmy , bawiliśmy się . Myślę , że nie doceniałem tego co było a już nie wróci , gdy idę ulicą każde drzewo , latarnia czy tramwaj przypominają mi czasy dzieciństwa do których nie wrócę . To jest straszne .

[Gość urszula9]

Twoje emocje są jakieś rozbiegane, co w zasadzie nie jest bardzo dziwne w okresie dorastania. Mimo to uważam, że powinieneś iść na wizytę do psychologa, aby w cztery oczy porozmawiać o tym jak odbierasz rzeczywistość i w jaki sposób podejmujesz decyzje. Lepiej zająć się tym już teraz i nie odwlekać aż podejmiesz kolejną, bardziej krzywdząca Cię decyzję.