Czy to nerwica?

[kitchensink]

Aktualnie chodzę do drugiej gimnazjum, dwa lata temu miałam zdiagnozowaną depresję, z której raczej się już wyleczyłam (chodziłam na psychoterapię). W depresję wpadłam, ponieważ rówieśnicy (lekko mówiąc) nieszczególnie za mną przepadali. Po tamtych wydarzeniach boję się obcych, tłumów, wyjścia do sklepu, szkoły, rozmów przez telefon, w szkole na przerwach mam wrażenie, jakby każdy mnie obserwował i się ze mnie naśmiewał. Nie potrafię nawiązać kontaktu z żadnym rówieśnikiem, trochę lepiej jest z nauczycielami, mam do nich minimalne zaufanie, ale na lekcjach, kiedy mam podejść do tablicy rozwiązać równanie, czy odpowiedzieć na zadane pytanie na głos zaczynam się trząść, pocić, czuję ścisk w gardle i wręcz tracę czucie w nogach. W tym roku objawy zdecydowanie się nasiliły, przez wakacje praktycznie nie wychodziłam z domu, wychodziłam jedynie na spacer z psem, ale mieszkam na przedmieściach i raczej w lesie dużo ludzi nie spotykałam, a jeśli już to ich mijałam. Po powrocie do szkoły na przerwach cała się trzęsę, boli mnie głowa, brzuch, potrafię całą przerwę przesiedzieć w kabinie w łazience, kiedy wrócę do domu potrzebuję przynajmniej godziny na ochłonięcie i wypłakanie się. Rano nie mam siły wstawać, mimo że kładę się wcześniej niż zwykle. Dodajmy, że mija dopiero pierwszy tydzień nowego roku szkolnego, a ja mam ochotę schować się w pokoju i już nigdy z niego nie wychodzić. Wszyscy w szkole uważają mnie za dziwaka i przez moje zachowanie wyśmiewają mnie, boję się, że przez to znowu wpadnę w depresję.

Naprawdę się martwię, na pewno pójdę do psychiatry, ale chcę jeszcze zapytać się tutaj.

[mgr Kamila Krocz]

Podejrzewam, że depresja, którą u Ciebie zdiagnozowano, wcale nie została wyleczona. Możliwe, że ją zaleczono, ale gdy pojawiły się nowe problemy, szkoła, pojawił się stres i objawy znowu wróciły. Idź do specjalisty. Ponadto skorzystaj ze wsparcia pedagoga/psychologa szkolnego. Pozdrawiam!

[Gość DanteV]

Mam poważne wątpliwości co do diagnozy, szczególnie jeżeli stawiał ja psycholog. Wygląda to bardziej na problemy adaptacyjne z lękiem napadowym. Oczywiście w obrazie choroby na pierwszy rzut oka może pojawiać się obniżenie nastroju tz nastrój dystymiczny który został utożsamiony z właściwym zaburzeniem a nie jedynie jego efektem.
By być rzetelnym należy wykluczyć parę elementów Pierwsze czy była stosowana farmakoterapia jeżeli tak to jaka w jakich dawkach jak długo i jak została zakończona. Niezbędne są dogłębniejsze informacje na temat owe terapii jej rodzaju długości trwania oraz informacje dotyczące relacji interpresonalnych w okresie pierwszego wystąpienia zaburzeń, bo zapewne ona rzutują na obecny stan. Na obecnym etapie jedno jest pewne tak owego stanu rzeczy pozostawić nie można. Polecam dogłębną diagnostyką z uwzględnieniem zaburzeń hormonalnych.