Skocz do zawartości
Forum

Wychowanie dziecka z ADHD


Gość urszula9

Rekomendowane odpowiedzi

Jestem mamą ośmioletniego Mikołaja. Już w przedszkolu Mikołaj był źródłem wielu problemów wychowawczych. Kilka razy w miesiącu musiałam stawiać się na rozmowę z przedszkolanką i wysłuchiwać jej uwag na temat mojego syna. Za każdym razem oblewałam się wstydem, a w domu próbowałam rozmawiać z Mikołajem o jego negatywnym zachowaniu. Na próżno.

Psycholog w przedszkolu zasugerował mi, że Mikołaj może mieć ADHD. Początkowo nie chciałam dać temu wiary, ale po serii badań i obserwacji okazało, że moje dziecko ma zespół nadpobudliwości psychoruchowej. Często dopadają go ataki furii, chodzi po domu, rozrzuca ubrania, zrzuca rzeczy ze stołu, rwie książki i zeszyty starszego rodzeństwa.

Wiem, że Mikołaj jest tylko dzieckiem i nie do końca odpowiada za swoje zachowanie, ale czasem brakuje mi już sił. Nie mam pomysłu, jak mam go wychowywać, co robić i jak postępować. Zastanawiam się, jak inni rodzice radzą sobie z dziećmi, które maja ADHD?

Podzielcie się ze mną swoim doświadczeniem i pomóżcie w wychowywaniu dziecka.

Odnośnik do komentarza

Przede wszystkim musisz być silna i cierpliwa. Dziecko należy wychowywać zgodnie z nakazami behawioryzmu. Najważniejsza jest konsekwencja, bo inaczej dziecko będzie odbierało sprzeczne sygnały i nic z tego nie będzie. Część lekarzy twierdzi, że z wiekiem objawy ADHD zanikają i być może za jakiś czas Twoje dziecko nie będzie już ich wykazywało. W tej chwili musisz byc silna i pomóc mu, bo on najbardziej czuje się zabugiony, bo nie rozumie co się z nim dzieje. Postaraj się mu wytłumaczyć, że nie może rozrzucać rzeczy czy wyładowywać się na innych i karaj go za takie zachowania, ale zawsze oprócz kary wytłumacz mu co zrobił źle i jak powinien był postąpić. Pamiętaj, że sama kara nie niesie za sobą żadnej nauki na przyszłość dla dziecka. Powodzenia!

Odnośnik do komentarza

Witaj. Ja również jestem mamą dziecka z ADHD. O tym, że mój syn cierpi na zespół nadpobudliwości psychoruchowej, dowiedziałam się, kiedy mój Adrian był w drugiej klasie szkoły podstawowej. Szkolna pani psycholog po obserwacji syna zaprosiła mnie na rozmowę i zasugerowała, że Adrian może cierpieć na ADHD.

Zawsze był ruchliwym, aktywnym dzieckiem, ale myślałam, że to normalne w jego wieku. Na początku był to dla mnie szok. Nie wiedziałam, jak mam postępować, jak reagować na zachowania mojego syna. Kiedy krzyczałam, że jest roztrzepany, że nic nie potrafi zrobić do końca itd., tylko pogarszałam sytuację. Pani psycholog wyjaśniła mi, co robię nie tak, co powinnam zmienić w kwestii wychowania syna.

Przede wszystkim trzeba zachować konsekwencję i cierpliwość. Uczyć dziecka porządku, by wokół niego panował spokój, a nie chaos, bo to tylko go rozprasza, dodatkowo odciąga jego koncetrację. Można też uczyć go rutynizowania czynności - robienie planów dnia, metryk działania itd. Jeśli dziecko zaś jest agresywne, nie krzyczeć, lecz karcić i wyjaśniać, za co dostał karę. Metoda nagród i kar się sprawdza.

Odnośnik do komentarza

Cześć. Myślę, że pomocne mogą tu być zasady behawioryzmu, przede wszystkim metoda nagród i kar. Są to bodźce, które w szczególny sposób działają na dziecko. Jeśli Twój syn źle się zachowuje, jest agresywny, niszczy rzeczy swojego rodzeństwa itd., powinnaś wymierzyć mu karę, najlepiej taką, która będzie dla niego kształcąca (sprzątanie pokoju, grabienie liści w ogrodzie, wyjście z psem na spacer itp.). Wyjaśnij mu, dlaczego dostał tę karę, co robi źle, dlaczego nie powinien się tak zachowywać.

Gdy Twój syn się stara, widzisz, że chce zmienić swoje zachowanie, robi postępy, nagradzaj go. Dziecko musi widzieć, że jest doceniane. Same kary nic nie wskórają w wychowaniu, a mogą tylko wzbudzić bunt w dziecku i gorszą złość. Pamiętaj, że nagroda nie powinna się sprowadzć za każdym razem do spełniania zachcianek dziecka, np. zakupu jakiegoś drogiego sprzętu itp.

Odnośnik do komentarza

Warto przeczytać
nowa Książka
"Uprawa adehadowca w warunkach domowych"

Jak pomóc dzieciom nadpobudliwym, z ADHD?

Jest ich coraz więcej. Ich wychowanie nie jest łatwe, warto jednak pamiętać, że te wyjątkowe dzieci najwięcej kłopotów mają same ze sobą. Jak im pomóc? Jak z nimi postępować? Jak zbudować z nimi dobrą relację?

Autorka książki odpowiada na te pytania w sposób kompetentny, posługując się barwnym językiem i przykładami z życia dzieci z ADHD.

Ta książka jest dla rodziców, którzy nie są idealni. Dla tych, którzy nie umieją, ale nie bardzo wiedzą czego. Wiedzą tylko, że niełatwo im okazywać dzieciom miłość, nie potrafią wprowadzać skutecznej dyscypliny ani organizować życia codziennego według pewnych ustalonych zasad. Ta książka jest dla bałaganiarzy i osób chronicznie roztargnionych. Ta książka jest napisana przez taką osobę (…).

Jestem mamą (…). Zaczęłam pisać zdecydowanie nie dlatego, że tak dużo wiedziałam o wychowywaniu dzieci, ale dlatego że tak bardzo chciałam się dowiedzieć… Żeby było ciekawiej, im więcej się dowiadywałam, tym bardziej miałam świadomość, jaki jest ogrom mojej nieświadomości. Myślałam, że przejdzie mi to z czasem, ale to jest stan chroniczny…

Wydawca: Wydawnictwo Księży Sercanów

Odnośnik do komentarza

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
×
×
  • Dodaj nową pozycję...