Czy moje objawy to depresja?

[Gość ...]

Przez ostatni czas bardzo źle się czuję, nic mnie nie cieszy, jestem ciągle zmęczona, nie mam ochoty na nic, prawie codziennie boli mnie brzuch i chodzę przygnębiona. Znajomi pytają co się stało, a ja nawet nie mam ochoty z nimi rozmawiać. Zrobiłam test na skali depresji Becka i wyszło mi 36 punktów, nie wiem co mam robić, ale wiem że wszystko się zmieniło, kiedyś byłam pogodna, radosna, cieszyła mnie najmniejsza głupota, a teraz nic.

[Gość Sylka]

Od ok pół roku nie mam chęci do życia,mam 19 lat i nie ma takiego dnia żebym nie myślała o odebraniu sobie życia,mam prawie wszystkie objawy depresji.Najgorsze jest to,że myślę cały czas o tym co było kiedyś,czyli dwa lata temu.Jestem już tym zmęczona.Straszne myśli chodzą mi po głowie,chcę iść do lekarza,ale nie wiem co mam mu powiedzieć.Wstydzę się.

[Gość wiedźma]

Wiesz, mam podobny problem.
Strasznie się boję sama-nie-wiem-czego, jednocześnie jestem wściekła na wszystkich, wszystko i siebie i jestem strasznie przygnębiona... w sumie cholera wie czemu.
Nie, nie chodzę po świecie płacząc i lamentując, bo nie pokażę nikomu, co się dzieje, wystarczy jednak, że zamknę drzwi od pokoju albo chwilę zostanę sama, a już szlag mnie trafia. Fakt, moi przyjaciele nieświadomie zmuszają mnie do trzymania poziomu. Staram się zachowywać normalnie, ewentualnie wymyślać jakieś drobne problemy w stylu "Spokojnie, martwię się jutrzejszym testem".
Sama mam też wrażenie, że wszyscy naokoło mnie mają depresję, a jak nie depresję, to jakieś poważne problemy, dlatego głupio mi mówić o moich innych - przecież mają wystarczająco dużo kłopotów ze sobą.
Dlatego widząc wynik 30 pkt w skali Becka ["stanowisz dla siebie zagrożenie"], wzruszam ramionami i dalej uważam, że nie potrzebuję [NIE ZASŁUGUJĘ] pomocy.

[Gość gosc]

Mam 18 lat, w skali Becka wyszło mi 42 punkty... gdy powiedziałam rodzicom o tym jak się czuję, i o tym żeby pojechali ze mną do jakiegoś lekarza, bo dłużej tak nie wytrzymam, wyśmiali mnie...

[Gość gosc]

Mam 25 lat, mam kłopoty z oddychaniem i to jest głównym powodem mojej depresji. Leczę się na astmę, chodź pomagają mi wyłącznie leki depresyjne(hamują duszności), przez co już nie wiem czy to depresja ? Czy astma jest wyimaginowana??..w każdym razie trwa to już 3 lata, a przez ten okres nie mogę nic robić, ten stan mi na nic nie pozwala, życie codzienne stało się koszmarem..co to będzie jak to będzie, czy sobie poradzę...nie wiem co robić...

[Gość gosc]

Ja też mam 18 lat, w skali becka wyszło mi 38 punktów. Ja gdy powiedziałam swoim też mnie wyśmiali powiedzieli: "po co Ci psycholog sama zostaniesz lepszym"
2-wypowiedź: "po co CI psycholog przecież nie jesteś chora??"
A ja im na to: że przecież nie trzeba być chorym żeby iść do psychologa.
Teraz ich męczę non stop temat i tak mi coś załatwią:)
Nie martw się, a może pójdziesz do szkolnego psychologa?? Albo sama pojedziesz?/

[Gość wiedźma]

Hm. Teraz to tych punktów jest 37. Szlag by to. Szczególnie, że się epizody depresyjne mieszają z napadami jakiejś manii czy euforii, czasem parę razy w ciągu dnia, co w sumie nie pasuje ani do depresji, ani do zaburzenia dwubiegunowego. Więc się trochu pogubiłam.
A wy się tam trzymajcie, co?

[Gość Kromcia]

CZEŚĆ. Ja mam 17 lat. Tnę się, ciąglę płaczę, z byle powodów, a nawet i bez powodów, obwiniam się o wszystko, nic mnie nie cieszy, nie mam ochoty na seks, nawet na zakupach z pełnym portfelem się nie uśmiecham, nic mi nie wychodzi, ciągle boli mnie brzuch oraz głowa, jestem przemęczona oraz przewrażliwiona. Zawsze byłam wesołą i radosną dziewczyną, a od ponad miesiąca (miałam dużo problemów rodzinnych, z chłopakiem, finansami, itd, od końca wakacji) jestem totalnie podłamana. Nie chcę iść do psychiatry, z rodzicami się kłócimy, chłopak uważa, iż cuduję. Czy mogę jakoś sama przezwyciężyć to co mnie dopadło? Mam ochotę schować się pod kołdrę i nigdy z niej nie wychodzić, a najlepiej przestać wogóle istnieć na tym świecie. :(

[Gość DlaCiebieNikt]

Wyszło mi 41 pkt. w skali Beca. Ostatnio się źle czuje. Od kiedy nie jestem ze swoim chłopakiem, to jest tak jakbym straciła sens życia. Nie umiem się szczerze uśmiechać. Częste kłótnie z rodziną. Słucham codziennie smutnych piosenek a w nocy płaczę, aż nie mogę zasnąć. Czuję ,że mam depresję...Na nic nie mam ochoty, zeczełam częściej spożywać alkohol. Myślę, że jestem nikim, przynajmniej dla osób które kocham . Boli mnie często głowa, i serce. Myśli są przepełnione nim...Nie wiem dlaczego. Ciągle mam ochotę go dotknąć przytulić i powiedzieć ,że go kocham...Jednak boję się ,że mnie odrzuci...Już nic nie będzie jak wtedy. Co mam zrobić ,tak aby nikt się o tym nie dowiedział Zmieniłam się pod względem psychicznym. Jestem agresywna, chociaż wszystko w środku mnie bardzo boli, udaję ,że jest dobrze. Co zrobić ?