Zaburzenia osobowości u zdrowego człowieka

[Pan Adam]

Witam.

Przeczytałem artykuł o zaburzeniach psychicznych i zacząłem się zastanawiać czy istnieje człowiek, który nie posiada żadnej z objaw właściwych dla danego zaburzenia psychicznego.
Dokonałem szybkiej oceny samego siebie i posiadam co najmniej jeden objaw z każdego typu zaburzeń psychicznych. Czy to czyni mnie kompletnym "wariatem"?
Dokonując powierzchownej analizy ludzi z którymi mam styczność mogę śmiało stwierdzić, że każdy z nich ma zaburzenia psychiczne (bazując na cechach określających dane zaburzenie).

Kilka cech mojej osobowości w której mogę znaleźć po trochu z każdego zaburzenia :
- Łatwość w nawiązywaniu kontaktów z innymi ludźmi, ale bardzo zawężone grono znajomych.
- Niechęć do zwierzania się (ale prawdziwego zwierzania się) innym ludziom, którym nie ufam, z racji tego, że nie raz i nie dwa informacje te docierały do osób trzecich.
- Nieufność, wynikająca również z doświadczeń życiowych.
- Chęć bycia w centrum zainteresowania, bycia kimś ważnym i uznanym (a obecnie bycie wycofanym ze społeczeństwa).
- Empatia i współczucie.
- Potrzeba stworzenia silnego i trwałego związku, zbudowanego na zaufaniu. Głębokość emocjonalna, jednak przeważająca samotność (powiedziałem sobie, że nie będę się wiązał z kobietą, której nie zapewnię godnego życia).
- Świadomość, nie urojenie, o ogólnej głupocie społeczeństwa, głupocie ludzkiej, spowodowana doświadczeniami życiowymi.
- Najszczersza niechęć i pogarda dla zastanego "porządku" świata, i towarzysząca temu chęć ucieczki od schematu życia jednostki przeciętnej (marzę o dokonaniu czegoś wielkiego, co pozwoli mi się uwolnić z tego Matrixa).

Mógłbym wymieniać jeszcze długo, ale nie to jest celem tego listu.
Jeśli przyjąć cechy zaburzeń osobowości za pewnik, to jak musiałby się zachowywać człowiek bez zaburzeń? Byłby idealną komórką w organizmie społecznym?
Skoro mam objawy z każdego zaburzenia osobowości, i inni też mają, to czy istnieje na świecie chociaż jeden człowiek bez zaburzeń osobowości, a jeśli tak, to bardzo chciałbym poznać model jego osobowości i zachowań.

Dziękuję z góry za odpowiedzi.

Pozdrawiam,
Adam.

[franca]

Hahahahahaha!!!;))) No nie, ale poważnie to mają być zaburzenia?? Może to jakiś żart? Rozwaliło mnie zwłaszcza: "Empatia i współczucie" ;DDDDDDDDDDDDDDDDD

[Gość niemamnie]

aby stwierdzic zaburzenie osobowosci musi wystapic odpowiednio kilka cech danego zaburzenia-zgodnie z podzialem wg ICD-10 oraz DSM IV,w tym niektore obowiazkowo aby mozna byloby mowic o jakims zachwianiu emocjonalnym/zachowawczym.dodatkowo muszą one utrudnic normalne funkcjonowanie w spoleczenstwie,niejednokrotne konflikty,jak i dyskomfort psychiczny jednostki.kazdy z nas posiada jakąś cechę wymienioną w tych kategoriach,ale nie powoduje ona utrudnien w zyciu i conajwyzej jest wynikową charakteru,wadą itp.Ty powyjmowales te cechy z kontekstu i przerobiles na swoją modłę,więc nie mozna Cię nazwać"wariatem" ;)

[kwiatuszek2]

O mam te same cechy co Ty. Ponoć każdy ma w sobie coś z wariata- tak słyszałam, ale nie zastanawiam się nad tym.

[Gość hilary]

Na czym to polega?

[ka-wa]

http://pl.wikipedia.org/wiki/Zaburzenie_osobowo%C5%9Bci

Jest tyle rodzajów tych zaburzeń,że musisz sam przestudiować...

[Gość hilary]

da się to wyleczyć?

[ka-wa]

Wg mnie do końca nie da się wyleczyć,głównie leczy się psychoterapią,
konkretnie o co Ci chodzi ?

[Gość hilary]

Podejrzewam, że mam u siebie. Jestem normalny, mam swoje poglądy, swoje poczucie humoru, zainteresowania itp. Tyle, że jest jeden problem. Jest to jakis defekt w percepcji siebie samego i mojego bycia przy większości ludzi. Ogólnie mam w sobie nieco sporo lęków, stresu. Jak poznaję kogoś albo spotykam się z kimś to czuję dyskomfort z tego względu, że sięczuję sztucznie i się blokuję. Nie jestem otwarty wobec tej osoby, nawet jak ją dużej znam ( tej osobie się może wydawać wtedy, że mnie dobrze zna) Podchodzę do ludzi z nieufnością, chociaż chciałbym im ufać. Nie reaguję spontanicznie zależnie od sytuacji, chociaż jeszcze niedawno śmiałem się nonstop. Wszystkie pomysły, kreatywne rzeczy, zdjęcia z dużą dozą humoru, zostawiam dla siebie - jakbym się bał opinii ludzi, dla których jestem nijaki i tak ma być - jak się wybiję i pokażę, jaki jestem to mogę być krytykowany, atakowany itp. A ja się boję opinii..Żałosne. Kiedyś popełniłem błąd. Czułem się niedowartościowany w gimnazjum i w technikum chciałem się pokazać jak z najlepszej strony, taki hop do przodu, a ludzie widząc moje daremne próby skupili się na mnie i zaczęli obśmiewać. Doznałem traumy, zacząłem wichrować i tak to się toczy coraz gorzej dla mnie. Podchodzę do ludzi z dystansem, jestem zablokowany, nie śmieję się w ogóle nawet z czegoś co jest autentycznie zabawne - po prostu mnie blokuje przy ludziach. Śmieję się sam w domu najwyżej jak coś oglądam. I boli mnie to bo wspominając przeszłość, w której byłem bardzo aktywnym człowiekiem, i jak sobie myślę o tym, że nadal co jakiś czas mam przebłyski - ożywię się podczas jakiegoś meczu alb w jakiejś chwili nie wiadomo czemu - to stwierdzam, że muszę mieć jakieś zaburzenia. Pisze mnóstwo dla siebie - komentarze o sporcie, filmie, polityce itp. Piszę powieść. Czuję się żywotny i pełen energii, życia jak kiedyś. Czar pryska gdy wychodzę na dwór, spotkam się z kimś - ledwo co wystukam słowa, trochę pogadam zmulonym głosem, co jakiś czas śmiejąc się w sposób wymuszony. Wracając do domu klnę do siebie, stwierdzając, że moje życie to jeden wielki cyrk. Nie wiem o co tu chodzi, jestem zmęczony. Mam dosyć ludzi, siebie, zamknąłbym się gdzies w lochach najlepiej, a z drugiej strony mam w sobie starego dawnego siebie. Nie jest to konflikt osobowościowy. Ja to ja - tyle, że przez większość czasu jestem sobą jakby w 10% całego potencjału. Pokręcone to. Nie wiem co jest kluczem do otworzenia drzwi do mojego JA, ale chciałbym się dowiedzieć. Wiem, że to pokręcone...Pomoże ktoś?

[Eminem98x]

Nie przeważające cechy introwertyzmu nie są zaburzeniami osobowości a zdrową osobowością . A nadważliwość jest jedną cechą introwertyzmu . Też zależy jakie to są trudne przeżycia z dzieciństwa , bo z nimi zawsze trzeba się rozprawić bo uderzają w życiu dorosłym . Jeżeli to był ojciec alkoholik to możesz być DDA , albo jakbyś miał takie jakieś małe roztroje , raz jesteś taki a raz taki czyli raz cichutki a za chwile głośny , raz zadowolony a za chwile smutny . To też mogło by być bordeline . Nie jestem psychologiem , interesuje się tym trochę ale z tego co wiem i opisałeś to są dobre cechy świadczące właśnie o zdrowej osobowości . Pozdrawiam .

[ka-wa]

Myślę ,że powinieneś skorzystać z porady psychologa,on by Ci najlepiej powiedział czy tu potrzebna jest psychoterapia.