Przemoc w rodzinie, niska samoocena a brak zaufania i lęk

[Gość we_mgle]

Witam.
Mam 32 lata i od 2 lat jestem w terapii. Moje problemy zaczęły się w dzieciństwie, ponieważ w domu stosowano przemoc. Tata bił tylko mnie, wobec mamy nie przejawiał przemocy, chociaż jest człowiekiem łatwo wpadającym w gniew. Jak dziecko byłam agresywna, egocentryczna, panicznie bałam się utraty kontroli nad rzeczywistością, miałam różne zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, które później ustąpiły.
W szkole miałam bardzo dobre oceny, byłam jedną z najlepszych uczennic, ale miałam problemy relacyjne z rówieśnikami. Bardzo szybko i łatwo przywiązywałam się do ludzi. Wierzyłam, że są dobrzy i nie krzywdzą. Już jako dziecko żyłam w poczuciu winy i wstydu, że jestem inna, zła, coś jest ze mną nie tak. W szkole średniej moja samoocena gwałtownie się pogorszyła. Zaczęłam gorzej się uczyć, przestałam wierzyć, że mogę się przebić. Problemy w domu nie zmieniły się. Zaczęłam czuć się jeszcze gorzej z tym, że jestem bita już jako nastoletnia dziewczyna, ale obwiniałam się za swoją agresywną postawę.
W życiu dorosłym zaczęłam mieć problemy z samooceną i w związkach. Moim dramatem jest poczucie wartości i brak zaufania. Mam za sobą dwa stałe związki. Teraz jestem w związku z niezwykłym człowiekiem, który pochodzi z rozbitej rodziny i również walczy ze swoimi słabościami, ale nigdy nie dał mi podstaw do podejrzeń, niewiary. Jest wrażliwy i wartościowy. To On zachęcił mnie do terapii. Ale ja od 2 lat nie umiem zaufać i sukcesywnie niszczę tę relację. On sam został zdradzony po 7 latach związku. Uczęszczał na terapię. Powiedział mi, że kiedy mnie poznał, wiedział, że nie może patrzeć wstecz, porównywać, że idzie dalej. I zaufał mi. Ja miałam z tym ogromny kłopot.
W pierwszym związku zostałam okropnie potraktowana przez rodzinę byłego partnera, obrzucona wyzwiskami, ponieważ chcieli go mieć na wyłączność i sterować nim, żeby wspierał ich finansowo i był uległy, jak dotychczas. Jemu stopniowo w naszym związku zaczęło zależeć bardziej na naszym życiu niż ciągłym zajmowaniu się rodziną, a im z kolei zaczęło się to nie podobać. Odbiło się to na mnie. Dodatkowo, przez blisko 2 lata żyłam nadzieją, że wrócimy do Polski i tutaj zamieszkamy razem (wyjechałam z nim do Niemiec). Mój ówczesny partner nie umiał o tym rozmawiać i tym samym przyznać się, że on nie miał takich planów, że chciałby zostać zagranicą. Rozstaliśmy się w bardzo przykrej atmosferze. Przez blisko rok nie mogłam się pozbierać. Po pewnym czasie związałam się z osobą uzależnioną od narkotyków i bardzo niedojrzałą emocjonalnie. Przeżyłam kolejne budowanie zamków na piasku, okropne kłamstwa i nawet zdradę. Nie umiałam odejść, jednak w końcu jakoś mi się udało. Próbował po 2 miesiącach jeszcze się ze mną kontaktować. Prawie uległam, ale jednak podjęłam decyzję, że nie mogę i nie chcę tak żyć. Po tym wszystkim został we mnie potworny strach przed odrzuceniem, fałszem i obawa przed manipulacją.
Ponad dwa lata temu trafiłam na cudowną osobę, ale ranię Go ciągle bezpodstawnymi oskarżeniami i podejrzeniami od tamtej pory. On już nie ma siły. Wiele razy chciał odejść. Obiecywałam poprawę. Nic mi z tego nie wyszło. Mam wrażenie, że ciągle uwsteczniam się w terapii. Bardzo kocham tego człowieka. Nie chcę zniszczyć tego, co mamy. Ani reszty swojego życia. Wiele w ciągu tych ostatnich dwóch lat udało mi się nazwać i zobaczyć z boku. Dla mnie było to wstrząsającą prawdą, z której nie zdawałam sobie sprawy przez tyle lat. Samoocena wpłynęła też na mój rozwój zawodowy i wiarę we własne możliwości. Przez wiele lat żyłam z uśmiechem na twarzy jednego dnia, katastrofą drugiego. Ciągła sinusoida. Jak w domu od wczesnych lat. Jeden wielki chaos. Miałam myśli samobójcze i załamanie nerwowe, które skończyło się wizytą u psychiatry w szpitalu.
Pragnę żyć. Pragnę być zdrowa. Chcę być szczęśliwa i dawać szczęście innym. Proszę o pomoc, bo nie wiem, co mam robić.
Dominika

[Gość tamitu]

Witaj Dominiko moje zdanie jest takie, jezeli Wam obojgu zalezy na tym aby byc razem to mysle ze nie mozna patrzec co bylo wstecz. Ja tez nie mialam slotko. Walczcie o siebie! idzcie razem do psychologa lub poradni małuzenskiej, razem bedzie Wam łatwiej. Mysle ze nie macie na co czekac. Zycze powodzenia

[franca]

Ja też myślę, że powinniście razem stawić czoło tym problemom. Rozmawiajcie otwarcie o nich, o wszystkim, co Was boli. Czy mąż wie o Twojej trudnej przeszłości? Bo np. Twoje nieuzasadnione oskarżanie jego było najprawdopodobniej spowodowane negatywnymi doświadczeniami z poprzedniego związku, w szczególności zdradą.
Dobrze byłoby o tym wszystkim rozmawiać, zarówno w domu, jak podczas terapii. Zgadzam się też z tamitu, że najlepsza byłaby dla Was terapia małżeńska. Nie poddawajcie się! Pomimo trudności, jakie macie za sobą widać, że bardzo się kochacie. Dlatego uważam, że powinniście walczyć o Wasz związek.
Powodzenia

[Gość we_mgle]

Dziękuję Wam za odpowiedzi. Ja i mój partner jesteśmy już w terapii dla par. Trwa ona już dobrych kilka miesięcy. Bywało różnie, ale mam wrażenie, że wiele się już nauczyliśmy o sobie... Jestem dobrej myśli. Pozdrawiam.

[franca]

Kurczę, a właśnie ostatnio zastanawiałam się, co u Was słychać, a tu proszę;)))
No to fajnie, że wszystko idzie ku dobremu, oby tak dalej! :)