Utrata pasji i radości z piłki nożnej

[Gość freestylowiec]

Cześć,

w 2011 roku byłem bardzo szczęśliwy chłopakiem, chyba głównie dlatego, że spełniłem swoje marzenie, czyli nauczyłem się freestylować (kWUVVgEhgoM[/yt]]

). Bardzo chciałem umieć to robić, a wszyscy koledzy mówili mi, że nie dam rady. Na dodatek pozyskałem nowego mentora (lubię biznes i inwestowanie i znalazłem osobę, która pokazała jak myśleć w takich sprawach). Przyszedł rok szkolny i było chyba widać, że byłem szczęśliwy, bo szybko zainteresowała się mną dziewczyna, która podobała mi się w I klasie, ale nigdy wcześniej nie rozmawialiśmy, później pozyskałem kolejnych dwóch mentorów. Byłem szczęśliwie zakochany, szczęśliwy i miałem ogromną radość z życia. Wakacje i końcówka 2011 roku była wspaniała.

No i rozpoczyna się 2012 rok. Początek bardzo dobry, ogólnie pierwsza połowa 2012 roku była solidną kontynuacją ,,11" do czerwca.

Jak wszyscy wiemy zaczęło się Euro w Polsce. Wszędzie tylko o piłce się mówiło itd. i wtedy pierwszy raz w życiu przyszła do mnie zazdrość. Zazdrościłem piłkarzom. Nigdy wcześniej nikomu nie zazdrościłem. Pomyślałem, że skoro jestem dobry to spróbuję w klubie grać.

Mój dobry szwagier zabrał mnie z jego dwoma kumplami na mecz i pamiętam jak powiedziałem mamie, że chciałbym być na boisku i grać niż oglądać go z trybun. Pierwszy raz byłem na meczu i było to dla mnie spore przeżycie (nie chodzę oglądać polskiej ligi, bo jej nie lubię). Po meczu wracałem całą noc do domu i kiedy wróciłem mama powiedziała mi, że na drugi dzień mam iść do tego klubu (to jest duży klub, gra w Ekstraklasie). Byłem bardzo zaskoczony i jednocześnie zmęczony podróżą, bo cały ten czas nie zmrużyłem oka.

Pojechałem na trening i tam zobaczyłem zupełnie coś innego niż się spodziewałem. Myślałem, że to będzie to samo co robiłem sam na boisku, czyli 100% zabawy i radość piłką. Chłopacy, którzy tam byli w ogóle do mnie nie pasowali, zarozumiali, niemili, panowała tam niezdrowa rywalizacja była cały czas, traktowali mnie jak intruza, który chce ich wygryźć. Nie potrafili rozmawiać o niczym innym jak nie o piłce nożnej. Czułem, że tam nie pasuję. Trener powiedział żebym przyszedł w sierpniu, bo teraz sezon się skończy.

Kiedy wróciłem do domu myślałem tylko o tym treningu. Straciłem kompletnie radość z piłki nożnej, próbowałem naprawić to freestylem, ale nawet on nie pomógł. Wtedy wszystko się zaczęło...

Straciłem radość z życia, pasję, moje poczucie bycia szczęśliwym malało z każdą chwilą, moja samoocena także. Chwilę później (początek lipca) straciłem dziewczynę, urwałem z nią kontakt przez wakacje i teraz kiedy się widzimy ona udaje, że mnie nie widzi.

W wakacje mimo słabego stanu chodziłem na siłownie, starałem się biegać i freestylować, ale robiłem to wszystko na siłę, bo rodzina mówiła mi, że warto spróbować. Poszedłem tam w sierpniu i przeżyłem jeszcze raz to samo co w czerwcu i powiedziałem dziękuję, bo mało tego musiałbym się przenieść do tamtej szkoły (na ostatni rok?).

Od tamtej pory radość z życia do mnie nie powróciła i została zazdrość, poczucie beznadziejności i brak pasji. To mnie zniszczyło. Rodzicom nic nie mówiłem, bo zawsze swoje problemy rozwiązuje sam, ale tym wyjątkowo nie potrafię sobie poradzić. To już trwa ponad 8 miesięcy. Nie chcę tak żyć, ale nie umiem tego zwalczyć...

Po tych treningach już chyba nie chcę być piłkarzem. Zapisałem się do mniejszego klubu, jest tam paru moich znajomych, ale i tak to nie to samo to było przed Euro. Wtedy to była 100% radość.

[Gość pau986]

Myślę ze nie powinienes robić nic na siłe, sprobowac zawsze można ale wycofać też zawszę sie mozna pamiętaj o tym, pasja jest wspaniala ale nie na sile, moze w mniejszej druzynie nie bedzie wiecej luzu i radości? mnie spiny i rywalizacji. przekonaj sie na pewno warto ;) powodzenia