Dwie różne strony charakteru - wieczny konflikt

[Gość xxfg]

Witam. Jestem siedemnastolatką cierpiącą na zaburzenia lękowo-depresyjne mieszane, emetofobię, z osobowością unikającą. Od długiego czasu mam wewnętrzny konflikt, wobec którego nie mam pomysłu, jak go załagodzić.
Wśród ludzi generalnie jestem bardzo żywa, mam zachowanie wręcz neurotyczne; dużo i często się śmieję, aż za, mówię co myślę, potrafię być kłótliwa, zgryźliwa, hałaśliwa, przeklinam, mówię otwarcie o swoich problemach, także psychologicznych, zdolnościach, ba, o wszystkim, fetyszach, niepewnej orientacji seksualnej, poglądach, raczej nie ma u mnie tabu, choć z drugiej strony przebija jeszcze ze mnie postawa mogąca świadczyć o uległości i niskiej samoocenie, z czym staram się walczyć. Raczej zachowuję się odważnie.
Z drugiej strony, siedzi we mnie taka druga ja, która pragnęłaby być cicha, zamknąć gębę na kłódkę, okazać trochę ogłady i ułożenia, spokoju, powagi, dojrzałości (którą także posiadam w dużych ilościach, ale najczęściej ujawnia się to dopiero w moich tekstach pisanych; najczęściej tworzę eseje, felietony itp) i dzięki niej właśnie czuję tyle wstydu za swoją osobę, swoje zachowanie, iż cholernie rzutuje to na mój obraz siebie (I tak już zaburzony, przez złe schematy rodzinne i liczne prześladowania), mam pretensje do swojej osoby, częste napady autonienawiści; że jestem pusta, głupia , prostacka, narwana i niewyżyta pozerka. Jestem także zupełnie zdezorientowana, bo nie wiem już, którą wersję siebie mam przedstawiać światu i która jest prawdziwsza. Wiadomo też, że przy tym pierwszym modelu zachowania nie da się uniknąć plotek oraz nieżyczliwych spojrzeń innych, dlatego nie wiem, czy warto płacić tę cenę, jeśli ten pierwszy obraz jest w pewnym sensie nieprawdziwy, fałszywy... Ta niepewność doprowadza mnie do szału.

[Gość Piwosz]

Podejrzewam, że oba Twoje oblicza są prawdziwe. Masz jednak skłonności do wyostrzania ich w zależności od nastroju lub sytuacji. Jeśli przestaniesz je segregować to stworzą jedną prawdziwą Ciebie!
Spróbuj wyobrazić sobie siebie taką jaką byś chciała być z charakteru, a potem powoli wdrażaj te cech w życie!
Człowiek nie jest idealny. Człowiek też nie jest ani dobry ani zły. Człowiek nie może być też tylko czarny i tylko biały. Znajdź swój odcień szarości i się go trzymaj. POWODZENIA! :)

[psycholog Katarzyna Garbacz]

Witam serdecznie,
Zastanów się, które cechy charakteru są dla Ciebie najbardziej uciążliwe, a które lubisz najbardziej. Postaraj się przy tym odrzucić opinię społeczną oraz nie traktuj siebie jako wroga, ale jak przyjaciela.
Pozdrawiam