Nie potrafię pogodzić się z utratą rodzeństwa

[Gość Wioleta20]

Witam.... Jakieś 4 lata temu moja mama straciła dziecko w trzecim miesiącu ciaży :( W domu nie mówiło się o tym co się wydarzyło. Wiele w życiu przeszłam i nie mam zaufania do taty, wiem że próba rozmowy z Mamą zakończyła by się jej płaczem i smutkiem, który by długo trwał. Po ponad 1,5 roku przyszła na świat moja siostrzyczka. Jestem szczęśliwa,że ją mam (mam jeszcze brata młodszego ode mnie o rok). Ale jak ją przytulam to zawsze mi brakuje tego rodzeństwa, które nieprzyszło na świat :(:( z Mamą nie porozmawiam o tym bo nie chce jej przypominać przez co przeszła ale pomimo tych czterech lat mój ból nie zmalał. Nie mam z kim o tym porozmawiać,a ten smutek za długo mi ciaży. Proszę poradźcie jak sobie poradzić ze stratą rodzeństwa :(

[Złośliwa]

ciezko cokolwiek powieedzieć... nie dziw się że Twoja mama nie umie o tym rozmawiać i nie chce o tym mówić. To dla niej jest traumą i pewnie nie chce do tego ponowanie wracać.
TY życia im nie przywrócisz, - niestety, bolesna prawda ale cóż... Skup się na swoim obecnym rodzeństwie, o tamtym nienarodzonym zawsze bedziesz pamiętać, ale masz przeciez jeszcze siostrę i brata, którzy tez Cię potrzebują. Skup sie na nich i na tym by ulzyć mamie

[karolinexxx]

dziwne ze przezywasz poronienie wlasnej mamy trudno mi to zrozumiec wiec nie potrafie pomoc piszesz ze stracilas rodzenstwo - nie stracilas bo go nie mialas

[Sonia]

Szkoda, że nie napisałaś ile masz lat bo to by wiele mówiło. Wydaje mi się, że jesteś młodą osobą i poronienie Twojej mamy stało się pewnego rodzaju traumą, którą przeżywasz do teraz. Różne kobiety różnie przeżywają poronienie, jedne rozpamiętują śmierć dziecka, dla innych poronienie jest po prostu poronieniem i szybko dochodzą do siebie. Wydaje mi się, że emocje Twojej mamy, które przezyła w tamtych chwilach wywarły na Ciebie ogromny wpływ i postawiłaś się w jej sytuacji, odebrałaś ją bardzo personalnie. Były to zdwojone emocje po pierwsze Ciebie jako kobiety, która straciła dziecko, a po drugie siostry, która straciła rodzeństwo. To sprawiło, że Twoje silne zaangażowanie skumulowało w Tobie poczucie utraty brata lub siostry, dziecka, które się nie narodziło, ale Ty odczuwasz tę stratę. Wydaje mi się, że powinnaś powiedzieć o tym swojej mamie, wyrzucić te emocje i nie wracać do tamtego wydarzenia. Rozpalanie go w sobie może spowodować blokade w przyszłości, lęki przed własną ciążą i poronieniem itp. Musisz wyrzucić z siebie te emocje i nie skupiać się myślami nad tym co by mogło być a nie jest.

[psycholog Katarzyna Garbacz]

Witam serdecznie,
Straciłaś kogoś, na kogo czekałaś, jednak nie było Ci dane go poznać. Pozwól sobie na smutek i żal - to jedyny sposób, żeby go zmniejszyć. Wydaje mi się także, że nie pożegnałaś się z rodzeństwem, dlatego Twoja żałoba trwa już tak długi czas.
Zgadzam się z Sonią i również uważam, że powinnaś porozmawiać, o tym co się wydarzyło. Jeśli nie chcesz, żeby to była mama, porozmawiaj z kimś innym - z ciocią albo z babcią.
Pozdrawiam

[austeria]

Kochana,musisz porozmawiać o tym z mamą. Obie będziecie dla siebie wsparciem. Podejrzewam jak się czujesz. Na pewno bardzo czekałaś na to maleństwo i czekałaś aż się urodzi, widać jak bardzo je kochałaś. Nie możesz trzymać tego uczucia w sobie bo jest poważne i silne.. Nie mażdy to rozumie (np.karolinexxx) ale pamiętaj, że to co czujesz, nie jest wcale tak bardzo dziwne jak mogłoby się wydawać. Wyrzuć to z siebie i pozwól sobie na to, aby Ci było przykro. Każdy inaczej przeżywa takie rzeczy, dla Ciebie to bardzo bolesne i nie odejmuj tym uczuciom na siłę wagi. Masz moje pełne wsparcie ;*

[Złośliwa]

wiesz Austeria ja nie wyobrażam sobie takiej rozmowy... Nie po takim czasie, po co rozdrapywać coś co matce sprawia olbrzymi ból, po co jescze raz ją dręczyć

[austeria]

po co? żeby pomóc jej i sobie. jeśli matka też do dej pory z nikim o tym nie rozmawiała to będzie miała okazję z córką, porozmawiać z nią i wylać żal.Myślę że też do tej pory tym może żyć i nie będzie to raczej rozdrapywaniem ran- bo one się nawet nie zabliźniły. Poza tym każda matka chce dobrze dla swojego dziecka, i myślę że naprawdę wiele matek gdyby dowiedziała że ze względu na nią córka nie powiedziała jej o takiej rzeczy mogłaby jeszcze bardziej się zdołować że nie potrafiła przez tyle lat pomóc dziecku i że to jej wina. To jest rana ich obu i mogą sobie nawzajem teraz bardzo pomóc, a nie że każda sobie tym żyje i boi się do drugiej odezwać.