Uzależnienia

[Gość Zmac]

Witam,
Mam 18 lat, w tym roku pisałam maturę. Zważywszy na to, że udaję się niedługo na studia, to chciałabym w końcu coś zmienić. Próbowałam wielokrotnie, czasami miałam wrażenie, że w końcu coś ruszy, ale ostatecznie zawsze do tego wracam.
Mam dwa uzależnienia, z których doskonale zdaję sobie sprawę i z którymi ciągle próbuję bez powodzenia walczyć. Pierwszym z nich jest raczej śmieszne uzależnienie od słodyczy. Dostawałam je od zawsze i w takich ilościach, w jakich tylko chciałam i bywa, że potrafię zjeść ich ogromne ilości, a im więcej zjem, tym więcej chcę. Do czasu dnia dziecka udało mi się przetrzymać niecałe dwa tygodnie bez niczego, ale potem dostałam mnóstwo czekolad, batoników, cukierków i całej reszty od rodziny i moja słaba wola po prostu się załamała. Teraz próbuję na nowo, ale mam wrażenie, że znowu będzie to samo.
Drugim, o wiele groźniejszym uzależnieniem jest uzależnienie od komputera. Wiem, że mi szkodzi. Moje oczy są okropnie suche i zmęczone, mam mózg jak galareta, trudności w myśleniu, niechęć do czegokolwiek, bóle głowy, a jednocześnie nie umiem się oderwać od ekranu. Zaczęło się to bardzo dawno temu, właściwie odkąd pamiętam. Wiem, że w gimnazjum potrafiłam siedzieć przy komputerze przez cały czas, po kilkanaście godzin ze snem czy bez. Wykonywałam swoje obowiązki szkolne i wracałam do świata wirtualnego. Przestałam w liceum - z nowym środowiskiem, świeżością i, o dziwo, interesującymi ludźmi i zajęciami, więc ostatecznie siedziałam może cztery czy pięć godzin na dzień, a w drugiej klasie w końcu przestałam, gdy doszła mi nauka rysunku - chcę zostać architektem, a to zajmuje dużo czasu. Nie miałam po prostu na to ani chwili wraz z nauką do matury i kilkoma innymi zajęciami pozalekcyjnymi, zdarzyła mi się też praca dorywcza. Dzisiaj wiem, że beznadziejnie dysponowałam swoimi zasobami - zarywając miesiącami noce i udając, że wszystko okej przy ogromnych wymaganiach prowadzących kurs. Wytrwałam do matury i nagle jakby wszystko się zerwało. Nie chcę nic robić, nic mnie nie bawi, wszystko jest irytujące i tylko siedzę jak w czasach gimnazjum po kilkanaście godzin od trzech tygodni, czasami nawet nie jedząc albo jedząc tylko słodycze. To głupie, żałosne i chcę przestać, ale nie potrafię się do niczego zmusić. Wczoraj poszłam na kurs - bo kurs odbywa się w niedziele przez 6 godzin, po czym zadawane są prace na tydzień - ale zatrzymałam się i jak stałam, tak odwróciłam się na pięcie i wróciłam. Dwie godziny w podróży i wróciłam z niczym, kłamiąc bliskim, jak to fajnie było.
Chcę skończyć. Chcę przestać. Wziąć się w końcu na siebie, zerwać z tą cholerną kotwicą, ale nie wiem jak. Widzę w tym jednocześnie słabość i nie chcę, żeby inni wiedzieli, bo to jest takie żałosne...
Nie proszę o wiele. Jakąś radę, jakąkolwiek, która pomogłaby mi w jakiś sposób. Tymczasem idę na umówione spotkanie dwie godziny spóźniona, bo nie umiałam się oderwać.
Pozdrawiam i naprawdę mam nadzieję na jakąkolwiek radę w obecnej sytuacji.
Zmac

[Gość roshen]

Zadne uzaleznienie nie jest zle, jesli go nie naduzywamy :3

[Gość Zmac]

~roshen, mam wrażenie, że nie przeczytałeś/aś mojego postu.

[kikunia55]

Słusznie zauważyłaś im więcej słodyczy jesz tym więcej ich pragniesz. Może zacznij od tego aby w domu ogłosić, że próbujesz się odzwyczajać i grzecznie prosisz o nie podsuwanie Ci tego rodzaju smaczności. Organizm bardzo pamięta smak słodyczy i go do niego ciągnie. Jak zaczniesz dzień tez od słodyczy ale duzo zdrowszych, bo owocowych to będzie fajniej. Teraz są truskawki to tak 0.5 lub 1 kg na śniadanko oczywiście bez cukru lub śmietanki- masz z głowy pierwszy posilek i jakieś poczucie przyjemności zaspokojone. Na obiadek, co mama serwuje rybka lub mięsko z surówką w ilości takiej jak zazwyczaj starcza na 3 osoby. Na kolację odrobina mielonego mięska uduszona z cebulą,papryką, pomidorem, cukinią- do tego ,jeśli nie chodzi o odchudzanie to 1 lub 2 kromki czarnego chleba (białe pieczywo ciągnie bardziej nasze kubki smakowe do słodkości). Innego dnia na posilek kasza lub kluski też z warzywami duszonymi i surówką.
Na póleczce tylko i wylącznie jedna czarna, gorzka czekolada. To na wypadek jakby był jednak napad ogromnego głodu cukierniczego- lepiej zgrzeszyć racjonalnie kostką czy nawet paskiem i mieć resztki szacunku do siebie.

Osobiście zauważyłam, że dużo owoców ( w upały słodki arbuz) szczególnie z rana a potem posiłki z ogromną ilością warzyw zarówno duszonych jak i na surowo mogą spowodować, że odstawię plagę słodyczową.

A tam ,na tych kursach rysunku, nie rajcuje Cię, że jak dostaniesz sie na upragniony wydział, to spotkasz się z interesującymi ludzmi i będzie fajnie. Jak Ci zadają prace do odrobienia i unikasz tego to, tak jakbyś podświadomie uznała, że obejrzałaś tych innych uczestników kursu i już się boisz konfrontacji z nimi i walkowerem się poddajesz uznając, że ucieczka w komputer jest łatwiejsza niż podejrzenie poprzez pracę konkurencji ich kreatywności i zdolności.

Powiem Ci, że jak szukałam na liście przyjęć na architekturę nazwiska syna, to nie umiałam znaleść nazwiska córki mojej koleżanki. Jak o to zapytalam ją, to odparla, że i owszem, bo Gosia wcale nie złożyła papierów. Jak to, przecież chodzila do znanej osoby na zajęcia z aksjonometrii? Tak chodzila, ale pani byla tak wymagająca i motywująca poprzez surową ocenę prac, że ona się przestraszyla i poszła za swoją siostra na bezpieczniejszą ekonomię. W duszy sobie pomyślałam, że z dwojga naszych dzieci, to wg mojej wiedzy jej córka bardziej by się na ten wydział nadawala niż mój syn. Nie odezwalam się jednak. Teraz on wykonuje swój zawod ze wzlotami i upadkami a ona po tej ekonomii gorzej znajduje się na rynku pracy, bo chyba ja to nudzi.

Nie rezygnuj z zajęć i odrabiania zadanych prac, bo ćwiczysz w ten sposób i rękę i głowe, nawet jak oceniający dołożą Ci swoją oceną, że to nie tak ,a kolega z ławki zostanie umiarkowanie pochwalony. Teraz Ciebie ktoś trenuje, daje Ci wskazówki a nigdy nie wiesz ja na egzaminie przydatności do zawodu zapracuje Twój intelekt, Twoje zdolności i pamięć o terażniejszych uwagach Cię prowadzących- pewnie będzie sukces czego Ci życzę serdecznie. Nie uciekaj w komputer, bo to okradanie  życia z emocji, to tak chcesz zabić strach przed egzaminem. Po co Ci to? Zdasz i w nagrodę pół wakacji sobie posiedzisz przed ekranem- choć pewnie wtedy aż tyle tej " używki" wcale nie będziesz potrzebowała, bo radość będzie Cie rozsadzala i będziesz chciala dzielić ją w realu ze znajomymi i rodziną.
Powodzenia!!!

[Gość Zmac]

Bardzo dziękuję za racjonalną, podbudowującą radę! Zastosuję się do niej i zobaczymy, co z tego wyjdzie. Z truskawkami mam o tyle łatwiej, że od dwóch dni pracuję przy sprzedaży(co też znacznie ograniczyło mi zarówno czas na komputerze, jak i na pomyślenie o słodyczach), więc w razie czego mam blisko do kupna, no i mogę sobie wybrać ładniejsze. Na pewno będę walczyć przeciwko tym kultywowanym przez lata przyzwyczajeniom, więc jeszcze raz dziękuję.