Grupowa trauma związana z odrzuceniem prze innych.

[Gość alauzja]

U mnie to dosyć rodzinne, że ciągnie nas najpierw do stada, nie patrząc nawet do jakiego, żeby się fajne i powszechnie lubiane wydawało, aby później, przez swój jakiś jak widać specyficzny charakter, zostać niego z hukiem wydalonym. Nawet jeśli osobniki ze stada bywają w zachowaniavh swych gorsze, jednak mniej wrażliwe i bardziej społeczne. I zawsze to my,jako jednostki wyrzucone, jesteśmy czy byliśmy najgłośniej obgadywane, nienawidzone, odpychane, jak i wcześniej bardziej nawet kochane niż lubiane. Ze skrajności w skrajność. Czy ktoś też spotkał się z takim schematem? U siebie, u kogoś. Może był stroną odrzucającą takie osobniki, i umie powiedzieć dlaczego tak się stało. I mimo ogółu tego opisu, myślę, że główna cecha to intensywność.
Dużo zmieniłam w sobie, ale chcę jeszcze więcej. I chciałabym wiedzieć skąd odrzucenie, aby poczucie bycia śmieciem nie wracało za każdym razem gdy spotkam znajomego z burzliwych czasów, co swoją drogą miało dziś miejsce, dlatego zapewne o tym teraz piszę.. Nie chcę być śmieciem. I nie jestem póki ni eprzypomne sobie tego złego czasu.

[Gość Rissi]

Też mnie to spotyka. Za każdym razem tak samo. Też sporo w sobie zmieniłam, ale powoli uczę się akceptować sama siebie. Teraz poszłam na studia i staram się bardziej pokazywać swoje prawdziwe oblicze, a nie dawać tylko to, czego ludzie ode mnie oczekują. Zauważyłam, że im bardziej się staram, tym bardziej dla ludzi staje się naturalne to, że jestem gdy nie potrzebują, a odchodzą, gdy to już nie to.
Zaczynam sądzić, że kluczem jest samoakceptacja i niewpasowywanie się na siłę, a szukanie ludzi do siebie podobnych. Głowa do góry ;) Może znajdziemy w końcu jakieś "swoje" miejsce na tej ziemi. :)