Czy powinnam brać leki i iść do szpitala?

[Gość vari2ty1]

Witam,
Jestem 28-letnią, niepełnosprawną dziewczyną. Pięć miesięcy temu przyjaciel, którego bardzo kochałam, zerwał ze mną całkowicie kontakt i nie mogę się z tym pogodzić. Pokłóciliśmy się, zraniłam go, nie może mi jednak wybaczyć.Codziennie płaczę przez niego. Przepraszałam go wielokrotnie, ale bez skutku. Ciągle żyję jego powrotem i chociaż jestem na niego wściekła, nie mogę o nim zapomnieć. Bardzo chciałabym się z nim spotkać, ale na razie nie mam jak.To już druga bliska mi osoba, która zniknęła z mojego życia. Dwa lata temu umarł na serce mój tato, mama obwinia mnie o jego śmierć i ja sama czuję, że to przez mój wredny charakter. Ciągle to przeżywam i bardzo za nim tęsknię.Często nie panuję nad swoimi emocjami,sprawiam innym przykrość. Myślę, że dlatego ludzie opuszczają mnie, ale ja nie potrafię się zmienić. Dowiedziałam się też o tym, że jestem adoptowana. Moja adopcyjna mama chce umieścić mnie w szpitalu psychiatrycznym, bo ja nie mogę poradzić sobie z moim smutkiem, ale ja bardzo się tego boję. Mój wujek był w takim szpitalu, udawał chorego, żeby dostać rentę i naprawdę zachorował. Przeraża mnie to, a mama mówi, że jestem wariatką. Czy taki wyjazd jest konieczny? Byłam u psychiatry, który zalecił mi leki, ale źle się po nich czułam i już ich nie biorę. Chciałabym pójść do psychologa, albo na terapię, ale nie mieszkam w dużym mieście i nie mam możliwości dojazdów do takiego specjalisty. Również pomoc on-line jest dla mnie za droga. Proszę o wskazówki, co mogłabym zrobić? Czy mogę jakoś sobie pomóc? Bardzo proszę, po stracie taty i przyjaciela jestem załamana, już sobie z tym nie radzę...

[Gość kuba00]

dlaczego jestes niepelnosprawna ? co to za choroba?

[Gość unna]

Ludzie opuszczają nas, to boli, ale takie jest życie.
Najważniejsze jest, by się nie poddawać, by dalej uśmiechać się i cieszyć się życiem.
To trudne, wiem to sama.
Jednak to nasze myśli kształtują rzeczywistość, a myśli można zmienić.
Poczytaj w internecie, jest dużo porad na ten temat.

[mgr Kamila Krocz]

Witaj vari2ty1!

Napisałaś o "wrednym charakterze", przez który tracisz bliskie Ci osoby. Chciałabyś nad tym pracować, kontrolować swoje emocje. Oczywiście jest to możliwe - najlepiej na systematycznej psychoterapii. Pomyśl o hospitalizacji w szpitalu psychiatrycznym. Pobyt tam nie oznacza, że jesteś wariatką. Na miejscu w szpitalu mogłabyś m.in. korzystać z terapii i konsultacji z psychologiem/psychiatrą. Pozdrawiam!