Moja 'mama'

[Alyanne]

Witam. Mam 16 lat i od 14 roku życia kłopoty w porozumiewaniu się z mamą. Ciągle się kłócimy. Kiedyś jeszcze to wytrzymywałam, nie bolało mnie to tak bardzo jak teraz. Wszystko zmieniło się w czasie zakończenia mojej 'kariery' w piłce ręcznej, która była dla mnie bardzo ważna. Klub nam się rozpadał i miałam szansę przejść do innego (który z moim poprzednim się nienawidził), dlatego zapytałam mamę o radę. Oczekiwałam mądrej odpowiedzi, a ona powiedziała mi w twarz, że drużyna rozpadła się, bo jesteśmy słabe, a ja nie nadaję się do tego sportu. Poczułam takie ukłucie w sercu, że nigdy tego nie zapomnę... Od tego czasu kłócimy się codziennie, nawet kilka razy w ciągu dnia. Jeżdżę też konno, moja największa pasja to właśnie konie i przebywanie z nimi. Mama jest temu przeciwna, mówi, że i tak niczego nie osiągnę, a mi nie o to chodzi, ja chcę przebywać z tymi zwierzętami, a ona mi zabrania. Jestem osobą nieśmiałą, która lubi samotność, dlatego wolę siedzieć po szkole i w weekendy w domu czytając książkę lub oglądając film. Moja mama twierdzi przez to, że jestem psychiczna, uzależniona od seriali i fantastycznego świata, bo nie czytam nic mądrego. Oczywiście się myli, bo mimo słabości do fantastyki lubię też literaturę poważną, wojenną oraz podróżniczą. Wiadomo, że chciałabym mieć z kim wyjść w wolnym czasie, ale znajomi ze szkoły raczej się ze mnie śmieją, bo nie piję ani nie palę jak oni. Kolejny powód do drwin ze strony mamy - 'nie masz nawet koleżanek'. Twierdzi też, że jestem przez to wszystko agresywna. To prawda mam słabe nerwy, ale przecież nikogo nie biję. Ta 'agresja' czyli np. jakieś przekleństwo to mój mechanizm obronny. Nie chcę żeby wiedziała jak bardzo mnie boli to, co do mnie mówi. Mówi mi też, że niczego nie osiągnę w życiu i nie dostanę się do liceum, bo się nie uczę. Moja najsłabsza ocena na świadectwie to trzy z fizyki, której naprawdę nie rozumiem, a reszta to same piątki, szóstki i może dwie czwórki. Dzisiaj znowu zaczęła mnie nazywać od aroganckich dz**ek, egoistki i niewdzięcznej k**wy, bo nie chciałam słuchać piosenki z Eurowizji do końca, bo była naprawdę okropna i ją wyłączyłam. Później wyszła (o ironio!) do kościoła klnąc na mnie pod nosem. Naprawdę mam tego dość, czuję się strasznie, czasami myślę o zabiciu się... Nikomu już na mnie nie zależy, wszyscy biorą stronę mojej mamy, nawet mój brat, który chyba widzi, że jej zachowanie nie jest właściwe, ale i tak nic nie robi. Wychowuję się bez ojca, więc nie mam już do kogo się zwrócić o pomoc. Co mam zrobić z taką mamą? Ja też pewnie nie jestem bez winy, czasami potrafię powiedzieć coś niemiłego, ale robię to żeby dała mi spokój. Nikt mnie tak nie irytuje jak mama, która wiecznie ma do mnie problemy wyciągnięte z kapelusza, często bezpodstawnie mnie o coś obwinia. Mimo to wszystko kocham ją, chcę żeby nam się układało, nie chciałabym się od niej odcinać, ale znowu zaczyna mnie wyzywać i mam ochotę uciec jak najdalej, nawet na ulicę. Błagam o rady, nie wytrzymam już więcej.

[Gość jonka]

"Nie chcę żeby wiedziała jak bardzo mnie boli to, co do mnie mówi."

Błąd, właśnie powinnaś uzmysłowić to mamie w spokojnej rozmowie.
Powiedz, że jest Ci przykro, gdy Cię nie docenia, gdy nie zauważa Twoich sukcesów.
Powiedz, że wpędza Cię w depresję bezustanną krytyką i wulgarnymi wyzwiskami.
Powiedz, że masz prawo do własnych zainteresowań i oczekujesz akceptacji.
Nie wykłócaj się z nią, jeśli rozmowa niewiele pomoże, reaguj krótko i stanowczo na jej ataki:
*nie zgadzam się z tobą, mam dobre stopnie w szkole
*nie jesteś specjalistką w piłce ręcznej, więc mnie nie oceniaj
*mam prawo czytać takie książki jakie lubię
itd. spokojnie i bez kłótni, może mama zacznie myśleć i dostrzeże że Cię krzywdzi,