Skocz do zawartości
Forum

Lęk przed kompromitacją i chęć wyprowadzenia się


Gość cossiestalo

Rekomendowane odpowiedzi

OD października zaczęłam studia. I wszystko szło dobrze, nawet chodziłam, nie stresowałam się niczym.. Ale teraz wszystko się zmieniło - znowu. Znowu wraca mi lęk z liceum, lęk przed kompromitacją, że czegoś nie wiem.. Ominęłam dwa dni zajęć dwa wtorki, i teraz panikuje, że mnie wyrzucą.. Albo już wyrzucili. Zawsze gdy coś zawale - w sensie spóźnie się, ominę zajęcia to zawsze reakcja ta sama - myśli samobójcze, myslenie, że to koniec i tym podobne.. I dziś już zdążyłam się pociąć z tej nienawiści do siebie samej.Do tego muszę się wyprowadzić. Mam stancję.. ale problem w tym, że nie chce. Od samego liceum marzyłam, żeby się stąd wynieść, bo sytuacja w domu nie była zbyt fajna - najpierw alkoholizm rodzica, teraz ćpanie brata, ciągłe awantury, nerwy, nienawiść.. Już prawie koniec października a ja się nie wyprowadziłam. Na samą myśl chce mi się płakać.. Czuję się jakbym wyjeżdzała nie wiadomo gdzie a to miasto jest 20km od domu.. Chodzi o to, że ja jakby jestem uzależniona od tej atmosfery. Te awantury sprawiają, że "coś się dzieje", że jest mniej samotnie, mniej "nudno".. Wiem idiotycznie to brzmi.. Ale przeraża mnie wizja siedzenia samej na stancji, w miescie w którym nikogo nie znam i ogólnie samej ze sobą. Do tego codziennie jak jeżdze na uczelnie to chce mi się wyć. Mam taką gulę w gardle, widzę tych wszystkich ludzi.. I ja już wiem, że będe sama do końca życia. Dobija mnie to strasznie. Zresztą na studiach już od pcozątku były grupki, nie ma nawet szans kogoś poznać bliżej.. a poza tym co gorsze ja nawet nie chce, nawet nie mam siły, otworzenie ust i gadanie z kimś to dla mnie męczarnia, czuję się przez to taka zmęczona.. Nie wiem co jest ze mną nie tak. Ciągle mam tą pustkę w środku. Czuję się pusta. Pustka w głowie, duszy, wszędzie.

Odnośnik do komentarza

1. Sama zauwazasz ze to tylko 20km od domu.To niedaleko zapewniam,niektorzy studiują na drugim koncu Polski i do domu mają 600km moja znajoma sie na to zdecydowala.
Poza tym to czy ty musisz tam sama mieszkać?Nie mozesz z kims tam mieszkać,z jakąs kolezanką czy znajomą?Byloby Ci lepiej na pewno,razniej.

2. Na pewno nie mozesz w ten sposob myslec. Nie mozesz bo sama sie dobijasz a to bez sensu bo tylko sie pograzasz.
Dwa dni zajec opuszczonych nic nie znaczy zapewniam - sama studiuję juz ktorys rok wiec wiem jak jest:) Nie wyrzucja za nie chodzenie tylko za nie zdawanie wymaganych egzaminow. Teoretycznie nie musisz chodzic na wyklady a na kazde z cwiczen mozna miec przynajmniej 2 nieobecnosci. Zaczelas chodzic i bylo ok wiec niech tak zostanie.
Nie mysl o tej chorej sytuacji w domu bo to na pewno nie pomoze w nauce i skupieniu na studiach. Powiem wiecej byloby dobrze jakbys sie stamtad wyprowadziła.

L'amore non ha un senso, L'amore non ha un nome , L'amore bagna gli occhi, L'amore riscalda il cuore
L'amore batte i denti, L'amore non ha ragione
L'amore esiste...

Odnośnik do komentarza

Dziękuje za odpowiedz.
Jeżeli chodzi o stancje to będe mieszkać z jakąś studentką, nie wiem jeszcze jej nie znam ona już tam mieszka.. Ale dla mnie i tak obca sytuacja i w ogóle.. Niby 20km ale jednak..
Mam nadzieje, że ze studiów jeszcze mnie nie wyrzucili..Niby każdy mówi, że nie chodzą na zajecia i w ogóle luz, że trudno wyrzucić studenta to u nas na zajęciach Bhp czy czyms takim mówili,żebyśmy się nie zdziwili jakby po dwóch nieobecnościach skreślali z listy..Dlatego jestem przerażona i panikuje, bo jednak nie chce wylecieć ze studiow..

Odnośnik do komentarza

Marzyłaś, żeby się wyprowadzić, więc odwagi, zacznij realizować marzenia.
Zrób ten pierwszy krok i wreszcie zmień mieszkanie.Na razie powtarzasz sobie, że nie możesz, że boisz się itp.
Od dziś powtarzaj sobie, że możesz, że wszystko ci się uda, że sobie poradzisz.
Sama się dołujesz, więc sama musisz to zmienić.
To tylko twoje myśli, możesz je sama wybierać, wybieraj je mądrze.

Odnośnik do komentarza
Gość niemogęjużtakdłużej

Nie mogę już. Kolejny raz to samo, zawalam wszystko. Wcześniej zawalałam szkołę, teraz studia. Nie umiem sobie poradzić ze soba. Ciągle chce mi się płakać, wszystko wydaje się ponad moje możliwości. Nikogo nie znam, nie umiem nawet się zaprzyjaźniać, nie umiem rozmawiać z ludzmi. Jestem tak strasznie zmęczona wszystkim. Chciałabym po prostu zasnąć i obudzić się normalna.. Ciągle chce mi się płakać. Ciągle czuje ten płacz w gardle, przełykam te łzy.Ciągle marze o tym, żeby ktoś mnie jakoś skrzywdził nie wiem pobił, zaatakował nożem. Nie wiem czemu, może po prostu dlatego,że zasłużyłam a może dlatego,żeby wreszcie stan fizyczny odpowiadał psychicznemu. Jestem nic nie warta co sprawia, że życie wydaje się już kompletnie bez sensu.. Nie chce mi się oddychać. Chciałabym zerwać z siebie skóre albo wyrwać serce, głowę byleby tego nie czuć tej nienawiści, tego bólu. Tego wszystkiego. Nie umiem być jak inni. Czemu tak jest?

Odnośnik do komentarza

Czemu tak jest - podejrzewam, że cierpisz na depresję oraz jakieś zaburzenia nerwicowe ( ale potwierdzić, to może specjalista - do którego z pewnością powinnaś się wybrać ) , które spowodowały, że nabrałaś pesymistycznego spojrzenia na świat / życie.

To prawda, że niektóre osoby podczas depresji wolą czuć ból fizyczny, byletylko uwolnić się od bólu psychicznego..

Powinnaś skorzystać z pomocy psychiatry, bądź psychologa.. Aby w końcu uwolnić się od złego samopoczucia.

Odnośnik do komentarza
Gość niemogęjużtakdłużej

Dziękuje za odpowiedzi.
W liceum brałam tabletki antydepresyjne i chodziłam do psychiatry i psychologa, bo miałam depresje i fobie szkolną. To było nawet w tym roku, przed maturą. I potem było dobrze, moglam odstawić tabletki, byłam radosna i w ogóle całe wakacje i nawet na maturach się nie stresowałam. Ale teraz znowu mi to wraca.. Teraz jest gorzej, bo powinnam już być odpowiedzialna i zachowywać się odpowiednio, jak dorosła osoba.. A ja znowu to sobie robię. Na początku było dobrze, nie stresowałam się i nawet się cieszyłam. Po prostu w tamtym tygodniiu nie poszłam dwa razy na dwa zajęcia i w tym tygodniu też.. I teraz mam już po dwie nieobecności i już chyba mnie teraz wyrzucą.. Czy gdzieś jest napisane, że jest się skreślonym z listy? Mój tata mnie znienawidzi, siostra też..
Od początku na studiach w grupie już wszyscy mieli "kogoś", były grupy część się znało skąd tam.. a ja jak zwykle sama. I dobija mnie to, bo ja nie wiem skąd brać te materiały na te studia. Nie wiem skąd oni je mają, niektóre rzeczy są na internecie, rzucają czasem jakieś skany, ale nie wszystkie.. Brzmię jak najgorsza sierota, no ale tak mam.. A teraz jeszcze opuściłam parę zajęc to już w ogóle nie wiem co się działo.. Za każdym razem w takiej sytuacji mamuczucie że wszyscy mnie nienawidzą co sprawia, że spadamjescze niżej. Za każdym razem jak coś zawalam chciałabym dostać jakąs karę za to .. żeby zacząć od nowa,bez poczucia winy..Studai zaczynałam nawet z ochotą a teraz nie dość że fobia, to wszystko straciło sens. Wszystko wydaje się być puste jak ja. Chce mi się wyć. Jestem nikim i nikim zostanę.. Jedyne co chciałam w życiu to być coś wartą. Ale nie jestem nic warta.. Myślałam o psychoterapii albo o spotkaniach dda..

Odnośnik do komentarza

Czemu muwisz że jesteś nic nie warta .Może jesteś coś warta , tylko po prostu trafiałaś na takich ludzi w życiu , że na siłę chcieli ci wmuwić że nic nie znaczysz .
Ja tak miałem a właściwie to dalej tak jest , np moja matka całe życie mi wmawia że jestem najgorszy.
Tak wogule ja też całe życie jestem sam , wiem jak to jest i dobrze cie rozumiem.Może po prostu życie musi być takie pojebane , że nie którzy mają wszystko a inni nie mają nawet jednego znajomego.

Odnośnik do komentarza

Witam! Musisz stanac przed lustrem I powiedziec sobie "Dam Rade"! Usmiechac sie sama do siebie! Podnies glowe do gory! Wszyscy mamy wartosc tylko niektorzy czuja sie nie dowarosciowani jak sie sam z tym czujesz tak samo ludzie Cie widza! Kto ma przyjaciol to I ma wrogow!Ludzie cie zauwaza jak bedziesz bardziej pewna siebie nigdy nie badz mila dla wszystkich!Mow glosno I stanowczo-nie pyskuj!Staram sie wyjsc z depresji I ludzie mi w tym pomogli bo powiedzialam co sie ze mna dzieje.Mam spotkania z psychiatra od ponad 6 miesiecy.Wyciszyc sie I znowu powoli zacznij stawiac male kroczki poznawac Swiat na nowo-jak male dziecko.Zadbaj o siebie wewnetrznie I zewnetrznie-zmien cos np;z wygladem, ubiorem, jak mowisz, ruchy ciala itp.powolutku...Wymierz sobie cele I zacznij od tych malutkich.Bedzie dobrze bo wlasnie taka osoba ma najwiecej Wartosci!!!

Odnośnik do komentarza

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
×
×
  • Dodaj nową pozycję...