Strach przed ludźmi i upokorzenie

[zagubiona22]

Witajcie! Ogólnie uchodzę za szaloną i odważną osobę, ale gdy tylko mam jechać np. na lekcje jazdy konnej, korepetycje iść do Kościoła czy gdzieś jadę to czuję pewien stres i lęk, że jestem niechciana, że się wpraszam, że zrobię oś nie tak i wszyscy będą się ze mnie śmiać. Jestem upokarzana w domu i wyzywana od najgorszych itp. Jak z tym wszystkim walczyć?

[Gość Marttita89]

Ciężką sytuacja domowa odbiła piętno na Twojej psychice - w formie lęków i niepewności jak Cię inni odbiorą.

Ile masz lat ? I od jakiego czasu borykasz się z tak złym traktowaniem w domu? Zwierzałaś się komuś z tego?

Pytasz jak z tym wszystkim walczyć - przedewszystkim potrzebujesz wsparcia i pomocy kogoś z zewnątrz, kogoś kto pomoże Ci odbudować na nowo poczucie własnej wartości, kogoś kto porozmawia z osobą która rani Cię w domu - właśnie od kogo doznajesz takowej krzywdy?

Jak możesz opiszemy bardziej szczegółowo sytuację panującą w domu - będzie łatwiej wypowiedzieć się.

Pozdrawiam.

[zagubiona22]

Mam 14 lat i borykam się z tym długo nawet kilka lat, nie pamiętam dokładnie. Wszyscy z rodziny "zabawiają się" moim kosztem tzn. śmieją się ze mnie, mówią, że ja nie poradzę sobie w życiu, jestem nieogarnięta i w ogóle źle się uczę a o medycynie to mogę pomarzyć itp. Rodzice są po rozwodzie, kilka razy była policja w domu a ja z nerwów lądowałam w szpitalu z ostrym bólem brzucha (depresja i reakcje depresyjne oraz okaleczanie się a niekiedy myśli samobójcze -na szczęście to już przeszłość) co by tu jeszcze powiedzieć..wieczne poniżanie, kontrola maksymalna tzn prawie w ogóle nie mogę nigdzie wychodzić. Tak mam kilku przyjaciół, którym mogę się wyżalić, ale zaraz jest krzyk, że ciągle chodzę z telefonem w ręku

[mgr Kamila Krocz]

zagubiona22, Twoja sytuacja rodzinna jest szczególna, dlatego potrzebujesz pomocy i wsparcia z zewnątrz. Bardzo dobrze, że masz przyjaciół, z którymi możesz szczerze porozmawiać i się wyżalić, ale niewiele to zmienia. Jesteś ofiarą przemocy domowej - przemocy psychicznej, którą najtrudniej udowodnić, bo chociaż nie zostawia śladów w formie siniaków czy innych uszkodzeń, to zostawia trwałe ślady w psychice właśnie w formie zaniżonej samooceny, niepewności, braku odwagi, lęków, depresji, myśli samobójczych itd. Czy korzystałaś kiedykolwiek chociażby z pomocy psychologa szkolnego? Pozdrawiam!

[Gość Marttita89]

Przykro mi, że dorastają w tak ciężkim otoczeniu, że nie otrzymujesz od najblizszych należytego szacunku oraz wsparcia.

Z racji Twojego młodego wieku jest bardziej ciężko Ci odnaleźć/pogodzić się z sytuacją w jakiej znajdujesz się - dobrze, że masz przyjaciółki bo chociaż odrobinę odciąża, to Twoją starganą psychikę.

Bardzo dobrze, że już nie okaleczasz się - bo jak wiesz, to nie rozwiązanie, droga na krótko prowadząca do nikąd.

Może powinność porozmawiać o swoich problemach z pedagogiem szkolnym? - wspólnie łatwiej jest rozwiązać sytuację w jakiej znajdujesz się - do rozwiązania, zaistniałej sytuacji w domu nie zbędna jest Ci pomoc osoby dorosłej.

Dlaczego rodzice traktują Cię w takowy sposób - pamiętasz jakąś konkretną sytuację od, której to wszystko zaczęło się dziać?

[zagubiona22]

Z pomocy psychologa szkolnego nie korzystałam. Planuje co prawda wybrać się do poradni psychologicznej, ale jakoś nie chcę by mama ani nikt z rodziny się o tym dowiedział bo na pewno powiedzieliby: masz wszystko czego chcesz, a jesteś niewdzięczna i jeszcze ci źle. Często mam doła i przydałoby się z kimś nawet zupełnie obcym z zewnątrz opowiedzieć wszystko to co mnie boli nawet przez Internet zasięgnąć jakiejś dobrej rady, mobilizacji do działania nawet jeśli chodzi o tą nieszczęsną medycynę. Zaczynam nienawidzić swojego miasta, chciałabym mieszkać w Zakopanem lub zagranicą i jeśli nie uda się z medycyną to być dietetykiem, ale gdy opowiadałam nawet mamie o swoich marzeniach to było: taa jasne, pomarz sobie. Pozdrawiam!

[zagubiona22]

Ps. zaczęło się od obwiniania za kłótnie a w efekcie rozwód rodziców. Pozdrawiam!

[Gość Marttita89]

To czy spełnią się Twoje marzenia odnośnie medycyny - zależy tylko i wyłącznie od samej Ciebie.

Skoro matka tak depcze po Twoich marzeniach, to moim zdaniem nie ma sensu nawet z nią rozmawiać, na owy temat - bo po co? Po to, żeby tylko odbierała Ci nadzieję, na to że uda Ci się.

Jeśli przyłożysz się, to osiągniesz wymarzony cel jakim jest dla Cb medycyna. Jeśli się czegoś bardzo mocno w życiu pragnie, to motywacja do działania jest tak silna, że nawet drobne niepowodzenia nie są w stanie, odebrać nam chęci, aby osiągnąć to, czego się pragnie.

Skoro pomagają Ci rozmowy z ludzmi na necie, to pisz tutaj jaknajczęściej:-)

A jeśli chodzi o psychologa, to nie stety muszę Cie zmartwić - do takiego jedynie może zapisać Cie ktoś dorosły z racji tego, iż jesteś niepełnoletnia..

Więc do czasu, aż nie znajdziesz kogoś z rodziny kto by Cie zapisał, będziesz musiała korzystać z pomocy pedagoga szkolnego..

Pozdrawiam !