Nudna osobowość i rutyna

[czekoczeko]

Witam, moim problemem jestem ja sama, a właściwie moja osobowość. Zawsze marzyła mi się paczka fajnych znajomych, z którymi można organizować fajne wypady, domówki i ogólnie rzecz biorąc prowadzić świetne życie niczym z filmu. Gdybym miała siebie opisać- spokojna, uśmiechnięta, nie wychylająca się, prowadząca monotonne życie dziewczyna. Myślę, że tak mnie postrzegają inni. W środowisku kilku osób które mnie znają już sporo czasu jestem trochę inna, bardziej otwarta, wyluzowana. Myślę, że większość osób ma podobne zachowania, to chyba normalne. Idąc na studia na początku wkroczyłam w grupę osób powiedzmy towarzyskich, ale bardzo szybko się też z niej zaczęłam alienować, zaczęłam się trzymać z kilkoma osobami do których raczej nie pasuję, przynajmniej tak stwierdziłam po dwóch latach. Dziewczyna z którą się trzymam strasznie mnie irytuje, jej sposób mówienia, często jak zaczyna coś opowiadać to ja już po drugim zdaniu przestaje jej słuchać. Z jednej strony chciałabym skończyć tą znajomość, ale boję się, tego, że wszyscy są już są jakoś podzieleni, ja nie jestem też jakąś duszą towarzystwa, nie jestem zbyt gadatliwa, w sumie jestem nudną osoba i podświadomie myslę sobie, że może nie odnajdę się w innym srodowisku. Z jednej strony ciągnie mnie do osób bardziej rozrywkowych, ale zaraz nachodzą mnie mysli przeciez ja jestem nudziarą, nic w życiu specjalnego nie robię, nie mam żadnych pasji, chciałbym wiele robić, ale moje chęci dszybko gasną, najlepiej chciałbym wszystko zaraz, szybko rezygnuje i irytuje mnie strasznie jeśli mi coś nie wychodzi. Studiuję, moje studia nie nalezą do najprostszych, jest strasznie duzo nauki. Dużo osób powtarza mi ze to są najpiękniejsze moje lata, ale jak na razie to nie mam ochoty chodzić na uczelnie i wysłuchiwać opowieści które mnie najzwyczajniej nudzą. Chciałbym gdzieś jechać, zrobic coś na spontana, zaszaleć, ale po chwili budzi się we mnie ta druga osoba która mówi, nie ale w sumie to ty się tam zgubisz, nie poradzisz sobie, nie masz z kim jechać. Chciałbym to trochę zmienić, zmienić siebie, nie mówię tu o tym że zaraz stanę się zupełnie inną osobą, podbijającą świat, ale małymi krokami. Tylko najgorsze to nie potrafię się do tego zabrać, nie wiem co mam robić. Marzy mi się w przyszłości zająć jakieś wysokie stanowisko, ale wiem że na chwilę obecną nie mam takich cech charakteru żeby się wybić. Muszę poprawić moją znajomość języka obcego, chciałbym zwiększyć swój poziom intelektualny, ale móc brylować w towarzystwie, czuć się z tym dobrze, móc się wypowiedzieć na wiele tematów, być poważaną osobą, na chwilę obecną myślę że nie byłabym w stanie dotrzymać towarzystwa w rozmowie bardzo inteligentnej, obytej w świecie osobie, a bardzo chciałabym żeby tak było. Kiedyś byłam bardzo zawzięta, jeśli coś sobie postanowiłam tak musiało być, im jestem starsza tym bardziej wszystko olewam i szybko się poddaje.Jak się zmienić, co robić?

[mgr Kamila Krocz]

czekoczeko, brakuje Ci wiary w siebie, a to wynika najprawdopodobniej z zaniżonej samooceny. Myślisz, że nie jesteś wystarczająco atrakcyjna interpersonalnie, że nie jesteś obyta, że nie potrafiłabyś prowadzić ciekawej konwersacji. Za bardzo porównujesz się do innych i chyba zbyt wysoko stawiasz sobie poprzeczkę. Wyluzuj trochę, uwierz, że jesteś ciekawa, bo niepowtarzalna, jedyna w swoim rodzaju. Jestem pewna, że masz wiele do zaoferowania innym ludziom, tylko siebie nie doceniasz i krytycznie oceniasz. Popracuj nad poczuciem własnej wartości. Powodzenia i pozdrawiam!