Skocz do zawartości
Forum

Nienawidzę swoich rodziców


Gość Egzystacjapospolita

Rekomendowane odpowiedzi

Gość Egzystacjapospolita

Zwłaszcza mamy, która jest manipulatorką i robi z domu swoją własność i każe wszystkim tańczyć tak jak ona zagra. Ciagle wszystkich ocenia. Jak mnie to zamyka się z tatą w pokoju i mnie na głos obgaduje, że nie idę na studia, że płacze, że histeryzuje, że jestem idiotka, jak tate to mi mówi, albo wprost tacie, że zniszczył jej zycie, ze to jego wina, ze jestem zaburzona, ze jest nieudacznikiem, wypomina mu dawne malzenstwo, bratu dyktuje co ma robic, obgaduje go przed jego dziewczyna udajac przyjaciolke, a co do siostry to sie wywyzsza, ze mamy wiecejk asy niz ona, chociaż mamy malo. Przerasta mnie to. Jak zaczelam uciekac zeszkol y i mowilam, ze sie boję ludzi, to mnie bila i krzyczala, ze nauka najwazniejsza. I praktycznie tylko mnie szanowali jak przynosilam 5 i dyplomy. Tata nic nie mowi, nawet jakg o mama obraza, a wrecz ja broni i nie raz mnie zlal pasem bo mama kazala. Chce stad uciec ale walczę zfo bia spoleczna i trudno mi wyjsc nawet do sklepu. Czujes ie jak zaszczuta.

Odnośnik do komentarza
Gość Egzystacjapospolita

Albo przed chwilą, mówiła, że mam nie podnosić głosu, że jej nie szanuje, a tacie w pokoju obok już, że mam się wykrzyczec bo coś we mnie siedzi. Najbardziej nie lubię sytuacji gdy mam atak paniki. Niepochamowany płacz, drżenie knczyn, oslupienie i cisnienie w glowie, niemoc. W tedy rodzice mnie oddychają, uciekają, krzyczą, że mam wypierdalac, wyprowadzić się, że zadzwonia na policję i zgłoszą o znecanie się, a ja tylko siedzę i placze, szlocham, dlawie sie wrecz. Na prawdę czuje sie cholernie samotna. Wymsklo mi się raz ze nie wytrzymuje i chcialabym miec odwage ze soba skonczyc to mama powiedziala drwiacym glosem"aha, ja tez i co?. Czula jest tylko przy obcych. I dla obcycg mila, usmiechnieta, uprzejma. Nie ona. Przeraza mnie to i dpstaje na glowe. Prosilam brata czy siostre o pomoc to"radz sobie sama, jak my".

Odnośnik do komentarza

masz juz 18 lat ? masz szanse dostac sie na studia ? może twoi rodzie chcą przelozyc na Ciebie swoje niespelnione ambicje.. tak to czesto bywa, u nie tez bylo tak ze wywierali presje, to straaszie ciąży na psychce , tym brdziej że tosą bliskie osoby, z czasem jak sie pokazuje im że sie niezamierza robic tego co każą, to przestana Cię dreczyc, musisz nie zwracać na zaczepki uwagi, to bedzie ciezki okres, ale warto. masz wlasne życie i udowodnij to, niemuisz miec ciąągle piątek żeby Cie szanowali, ale potrzeba czasu.

Odnośnik do komentarza
Gość Egzystacjapospolita

Nie mam swojego życia de facto. Zawalilam dwa lata bo mama zamiast mi pomóc i od razu gdzieś ze mną pójść do psychologa to na mnie krzyczala i wrecz znecala psychicznie. Wypominala mi mojego bylego i znajomych z ktorymi bylam tylko na sile, jak sie okazalo bo az tak pragnelam milosci. Nawet pilam ze znajomymi zeby moc z nimi przebywac bo ptzez fobie nie umiem przebywac z ludzmi. Teraz nie piję, chodzę zaocznie do szkoly ale za to juz nigdzie nie wychodzę, nie mam znajomych, unikam wyjscia do sklepu jak ognia nawet i mam chlopaka, ktory sie o mnie troszczy, nielubi moich rodzicow i juz nie daje tez rady z ta sytuacja. Nie dziwie mu sie bo sie stara, a ciagle jest tak samo a nawet gorzej bo zaczynam się poddawac. Czuje się jak male nie kochane dziecko, nawet przy innych, ktorzy sa w moim wieku. Czuje się niesamodzielna i jak nieudacznik zyciowy, jak wrak, a mam tylko 19 lat.

Odnośnik do komentarza

A masz możliwosc sie wyprowadzić, zamieszkać gdzieś indziej? Nie mowie ze musisz od razu cos wynajmować jesli nie masz pieniedzy to albo porozgladaj sie za pracą albo popytaj czy mozesz u kogos znajomego pomieszkac. Nie do konca zrozumialam czy jeszcze sie uczysz czy nie. Masz 19 lat wiec pracowac juz moglabys zaczac,cos prostego a juz cos byś dla siebie miala.
Nie pozwalaj sie poniżać nawet rodzicom,oni tak nie powinni.Ja ososbiscie sobie nie wyobrazam jak rodzic moze tak mowic o swoim pierworodnym dziecku.Na litość przeciez matka Cie nosila pod sercem az w koncu urodzila. W kazdym badz razie skoro taka patologia jest w domu to z niego wyjdz. Musisz zyc normalnie. Mozesz tez zglosic sie do odpowiedniej placowki chocby na początek.

L'amore non ha un senso, L'amore non ha un nome , L'amore bagna gli occhi, L'amore riscalda il cuore
L'amore batte i denti, L'amore non ha ragione
L'amore esiste...

Odnośnik do komentarza

Egzystacjapospolita, tkwisz w toksycznym domu i dopóki będziesz tam tkwiła, żaden specjalista Ci nie pomoże. Nawet to, co wypracujesz na terapii, zniknie jak bańka mydlana, kiedy tylko wrócisz do domu po sesji terapeutycznej. Popieram laurette. Jeżeli masz możliwość, wyprowadź się z domu. Może razem ze swoim chłopakiem moglibyście coś wynająć? Nie musi to być od razu stancja. Na początek wystarczy mały pokój. Wiem, że będzie ciężko, ale myślę, że takie usamodzielnienie się wyszłoby Ci na dobre. Poza tym pomyśl o jakiejś pracy. Uczysz się zaocznie, więc jakąś prostą pracę mogłabyś podjąć, by mieć pieniądze dla siebie i ewentualnie, by opłacić wynajmowany pokój. Trzymam kciuki i życzę powodzenia!

Odnośnik do komentarza
Gość Egzystencjapospolita

Już się wyprowadziłam z chlopakiem! Mhm. Napisał, że ma mnie dosyć. Poklocilismy się bo jestem ciagle apatyczna i mam problemy i on już tego nie znosi. Czyli zostałam calkiem sama. A prace bym już dawno miala, ale boje sie wyjść i kontakty miedzyludzkie koncza sie(zaczynaja nawet)tym ze ludzie ode mnie uciekaja. Co ja komu zrobilam, ze zyje w takim piekle? Bez wsparcia i ciagle kopana? I jeszcze wszyscy sie dziwią, ze jestem dziwna.
Zapisalam sie na szkolenia w moim miescie. To jedyna szansa zeby cos zrobic chociaz nie wiem jak to zrobię bo zeby sie zapisac zbieralam się 2 miesiace. I serio jesli w koncu nie dam rady to chyba ze soba skoncze o czym niestety mysle codziennie.

Odnośnik do komentarza

Sytuacja jest beznadziejna, naprawdę tragiczna....
W takim domu nie ma życia, sam wiem jak swego czasu mama i tata wywierali na mnie presje, trzeba sie umieć postawić, sam miałem prościej, gdyż jestem chłopakiem, i pokazałem (w wieku 17 lat), że jestem męzczyzną, a nie za przeproszeniem cipką w domu którą można miotać jak szmacianą lalką - dochodziło do rękoczynów ale w takim przypadku trzeba się po prostu bronić - nie ma tu mowy o tym kto Cie szarpie, rodzic, brat, siostra - trzeba odepchnac, odpysknac i pokazac ze ma sie jaja (nawet jak jest sie dziewczyna) i sie POSTAWIĆ.
Wiem, że nie zawsze to działa, do psychologa nie ma sensu iść, bo to nic nie zmieni jeśli wrócisz znowu do tego domu...
Najprościej jest powiedzieć co i jak, i sie wyprowadzić - pokazać, że umie sie postawic - może w końcu twoi rodzice zrozumią, że jesteś już dorosłą pełnoletnią DZIEWCZYNĄ a nie ich małą córeczką której życiem można żonglować jak się chce.
Moi rodzice próbowali to zrobić, nie udało im się i nie musiałem się wyprowadzać, ale trzeba mieć silną wolę, jaja i chęć działania!
Powodzenia, na pewno dasz radę!

Odnośnik do komentarza

Witam. Wczoraj bardzo zainteresował mnie komentarz Pani Kamili w wątku nienawidzę swoich rodziców, gdzie pisze Pani że terapia nie ma sensu jeżeli mieszka się z osobami które powodują cierpienie. Ja chodzę na terapię od 3 mcy i własnie mam podobny problem jak autorka tamtego wątku, mieszkam z mamą która mnie wogóle nie szanuje, ale nie mam mozliwości się wyprowadzić ponieważ boję się porazki, tego że będę sama, już raz próbowałam tego kroku i mimo tego ze w domu jest źle to samej było mi jeszcze gorzej i nie mam możliwości finansowych zeby się wyprowadzić. Nie rozumiem dlaczego moja terapeutka kiedy mówię jej że chciałabym skorzystać z terapii w szpitalu (mam zdiagnozowane zaburzenia osobowości bordeline) mówi mi że skoro mam pomoc na miejscu to nie ma sensu zebym szła do szpitala bo tam nie wydarzy się nic innego niż u niej w gabinecie. Po przeczytaniu tego komentarza do tamtego wątku zaczęła mnie bardzo zastanawiać postawa mojej terapeutki.

Odnośnik do komentarza
Gość 7777777777777

A byłaś już kiedyś w szpitalu psychiatrycznym? Masz w pobliżu jakiś dobry odział ? To ważne... ja przebywałem w szpitalu, gdzie panowała nuda. Plan terapii: obchód, leki, czas wolny, leki, czas wolny, leki, spanie. No i raz na tydzień spotkanie z psychologiem. Nie zniechęcam Cię, ale zachęcam do poszukania dla dobrego szpitala. Z tego co wiem, w przypadku osób z osob. borderline, polecany jest Szpital im. Babińskiego w Krakowie. Odział 7 Szczegóły w linku
http://babinski.pl/7f-oddzial-leczenia-zaburzen-osobowosci-i-nerwic/

Odnośnik do komentarza

Byłam na oddziale nerwic i podobało mi się tam, ale właśnie chciałabym iść do szpitala w Krakowie tylko ze mam tam daleko, a po tym co mówi terapeutka boję się że się tam nie dostanę, może dlatego ona mi to odradza, a wiadomo że koszt dojazdu na te rozmowy kwalifikacyjne będe musiała ponieść, no i lubie moją terapeutkę i chciałabym dalej z nią pracować, tylko nie wiem czy jest możliwe osiągnięcie jakiegoś rezultatu tej terapii jeżeli w moim domu mam nie za ciekawą sytuację

Odnośnik do komentarza

Witaj ewelka_32!

Podtrzymuję swoje stanowisko. Uważam, że nawet najlepsza terapia nie przyniesie tak dobrych skutków, jakie mogłaby przynieść, kiedy wraca się do toksycznego domu. Co z tego, że podczas terapii człowiek powoli zaczyna odbudowywać swoją samoocenę, wierzyć w swoje możliwości, kiedy wraca np. do domu i słyszy od toksycznych rodziców teksty w stylu: "Jak zmyłaś ten garnek? Do niczego się nie nadajesz, nawet garnka nie potrafisz porządnie umyć!". Wówczas efekty terapii pryskają jak bańka mydlana. ewelka_32, fajnie, że poszukujesz dla siebie wsparcia i chodzisz na terapię. Ale tutaj nie o samo CHODZENIE chodzi, tylko o to, by efekty z terapii umieć przełożyć na swoje życie. Niby chcesz zmian, ale nadal się ich boisz. Boisz się wyprowadzki, boisz się zaryzykować, bo we wszystkim upatrujesz się porażki. Najprawdopodobniej ten brak wiary w siebie i lęk przed niepowodzeniem wszczepiono Ci w dzieciństwie. Uwierzyłaś w to i teraz trudno Ci się usamodzielnić. Co mogę powiedzieć odnośnie Twojej terapeutki? Nie wiem, nie znam jej, nie wiem, czy jest kompetentna. Być może ma rację z tą hospitalizacją i zbyt dużo dla siebie podczas pobytu w szpitalu byś nie wyniosła. Jednak uważam, że dorosła osoba powinna się uniezależnić od rodziców, by móc sprawnie, dojrzale, normalnie funkcjonować i cieszyć się z życia. Mam nadzieję, że kiedyś dojrzejesz sama do takich wniosków i strach przed domniemanymi porażkami przestanie Cię paraliżować, przestaniesz bać się żyć. Pozdrawiam i życzę powodzenia!

Odnośnik do komentarza
Gość Egzystencjapospolita

Też miałam borderline i też mi psychiatra odradzała szpital :P Dzisiaj sobie myślę, że w sumie to dobrze. Chciałam tam iść tylko dlatego, żeby się uwolnić z tego domu, ale szpital to też niezbyt zdrowe miejsce. Pełne zaburzonych ludzi i z problemami. Lepiej chodzić na terapie i wracać do swojego życia, nad którym się pracuje. I też się boję wyprowadzki, pracy, czegokolwiek się boję podjąć bo nie dam rady. Nawet jak rodzicielce powiedziałam, że w końcu się wyprowadzę i dam im spokój, to mnie wyśmiała, że nie dam rady. No cóż.

Odnośnik do komentarza

Dasz radę pokonać to co Cię męczy i przeraża. Wiem, że to trudne, ale musisz przede wszystkim uwolnić swoje myśli z żalu do rodziców, i zacząć sobie powtarzać dam radę. Każdy na tej ziemi dostaje tyle ile udźwignie. Musisz się skupić na opracowaniu planu działania aby zmienić swoje życie na lepsze. Staraj się nie dopuszczać myśli, które Cię przytłaczają, a przywołuj wizje w jakich chciałabyś być i o tym tylko myśl, to pomaga i z czasem będziesz silniejsza, a niekontrolowane ambicje matki w niedługim czasie będą Ci zupełnie obojętne . Wierzę w Ciebie i Twoją mądrość życiową, uda Ci się na pewno szczerze Ci tego życzę

Odnośnik do komentarza

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
×
×
  • Dodaj nową pozycję...