Dyskryminowany przez bliskich

[Gość 45 lat]

mam 45 lat, pochodzę z dużego miasta, sytuacje finansową mam ustabilizowaną. Lecz nie mam stabilizacji w życiu prywatno-zawodowym. Moi bliscy dyskryminują mnie na każdym kroku, twierdząc, że jestem nieskuteczny i niedokładny. Okrzyknęli mnie mianem "partacza roku". To wszystko boli mnie, bo pada to z ust właśnie najbliższych mi osób. Mam dwoje dzieci, chłopca i dziewczynkę, żonę, lecz tylko na papierze. Oni nie mają do mnie żadnego respektu, żadnego poważania. Z teściami jest jeszcze gorzej. Zarzucają mi nieuczciwość w działaniu i okłamywanie mych bliskich, na czele z teściami. Moi rodzicie płaczą, że czemu w tym wieku 45 lat, wciąż jestem małym, młodym 16 letnim chłopcem. Nie umiem im odpowiedzieć na to pytanie. Załamałem się, przestraszyłem, wyobcowałem, zamknąłem w sobie. Czy to kryzys wieku średniego? Czy to strach przed drugą młodością, bo wiem, że starzeje się i chciałbym być żwawy? Czy Wy też macie takie dylematy w swoim życiu? Czy też zostaliście upokorzeni przez swoich bliskich, którzy w Was nie wierzą? Tak jak we mnie? Proszę o rady.... Andrzej.

[Gość pytanie na sniadnie]

okropne, ale czy sam sobie nie jesteś winny? wyglądasz mi na infantylnego, jeszcze niedojrzałego człowieka. (

[Gość prawdda]

może to niska samoocena? jak myślicie? chociaż w tym wieku może zdarzyć się druga młodość i autor nie może temu podołać :/

[Reyka]

dziwne jest to co opisujesz... mam wrażenie że ciągle chcesz aby ktoś Cię prowadził za rączkę i głaskał po głowie. niestety zycie nie jest łatwe i trzeba walczyć.
skoro Twoja rodzina mówi że jesteś niedokładny i nieskuteczny to może warto byłóby się nad tym zastanowić? Popracować nad swoimi wadami a nie siedzieć i plakać. Wyrzuty i dołownie siebie nic tu nie zmienią, tylko pogorszą sprawę. Masz 45 lat weź się w garść chłópie bo do końca życia nie można być dzieckiem. Masz rodzinę, to o nią dbaj, staraj się i rób wszystko by być dobrym ojcem i mężem, bo kobiecie zycie zmarnujesz takim dziecinnym zachowanie...

[Gość przeczytałam]

A ja rozumiem. Gdy presja jest zbyt duża można podupaść na psychice. Nie każdy potrafi siłować się z życiem, nie każdy potrafi i chce ścigać się z innymi i udowadniać że jest najlepszy. Gdy kilka par oczekujących oczu skierowanych jest na człowieka, a porażka idzie za porażką można nie chcieć podejmować kolejnych prób, zwłaszcza gdy te spojrzenia są pełne żądań i wyrzutów. Nie wiem jakim jesteś mężem i ojcem, jakim synem, jaką presję na Tobie wywiera rodzina i na ile nie potrafisz podołać ich oczekiwaniom, a na ile jesteś leserem, ale wiem że żyjemy w czasach które nie są łatwe dla normalnych niezachłannych ludzi.
Zwłaszcza w wieku w którym jesteś to oczekiwanie bycia czempionem może być spore, boowinieneś już coś osiągnąć, Twoja pozycja też powinna być ugruntowana, a kolega ze szkolnej ławki pewnie jeździ lepszym samochodem. Mówienie weź się w garść nie pomoże, bo nie mówi o żadnym konkrecie i nie daje wsparcia. Wg mnie dobrze by było,,abyś porozmawiał z żoną czego Ci potrzeba, porozmawiał o uczuciach, bo tego wydajesz się potrzebować. Akceptacja, wsparcie, pochwała to jest miłe i zawsze dodaje skrzydełek, będąc stale pod krytyką, można się w końcu pogubić. Więc jak jesteś uczciwie pracującym facetem, który stracił wiarę w siebie, postaraj się ją odnaleźć przy pomocy żony, dzieci, rodziców oraz najprawdopodobniej psychologa/terapeuty wychodząc do nich wszystkich szczerze mówiąc co czujesz. Może taką kompletną szczerość daruj sobie na początku do dzieci, poprzedź to rozmową z kimś doświadczonym.
I uważam, że to nie jest kryzys wieku średniego, to może być przemęczenie przez zbytnią presję, poprzedzoną jakimiś porażkami.
A jak rodzice płaczą czemu jesteś małym chłopcem, to po pierwsze niech przetrą oczy, bo jesteś już duży, a inna sprawa to to, że od rodziców się wszystko zaczyna, więc jeśli mają takie odczucia, to niech poszukają u siebie wad wychowawczych, że nie udało im się " stworzyć" wymarzonego modela.
Także udaj się do specjalisty aby poukładać myśli i uczucia, a potem wciągnij w to najbliższych, bo może nie są świadomi siły swoich słów. Rodzina to nie tylko maszyna napędzana sukcesem, to przedewszystkim zbitek osób, które za sobą powinny chcieć skoczyć w ogień. Jak w tej piosence że miłość, to nie pluszowy miś ani kwiaty...

[Gość przeczytałam]

A i jeszcze coś. Jeśli swoje niepowodzenia próbujesz tuszować klamstwami i kombinowaniem to skończy z tym, bo na takim koniu daleko nie zajedziesz, a odkręcać potem będzie to owiele trudniej.

[Gość przeczytałam]

Takie zwrócenie się o pomoc może wydawać się słabością, ale aby podskoczyć trzeba najpierw ugiąć kolana.

[Gość urc3]

Piekny wywod. podkreslony ugietymi kolanami. Z kad ja to znam . Pozdrawiam Wytrwalych.