Rozwój emocjonalno-społeczny a autyzm

[Gość bartosz4]

Witam,
Jestem tatą Krzysia, ma 8 lat. Jest chory na autyzm. Oczywiście zdaję sobie sprawę, że takie dzieci mają zaburzony rozwój emocjonalno-społeczny, ale kiedy mi o tym mówiono nie wiedziałem, że będzie mi aż tak ciężko. Być może mój syn nigdy nie powie, że mnie kocha. Patrzę mu w oczy i mówię: Kocham cię Krzysiu. A on nic nie odpowiada. Wiem, że on też mnie kocha, czuję to i chcę w to wierzyć, ale tak bardzo chciałbym to usłyszeć od niego, od swojego dziecka. Widzę, że żona z dnia na dzień staje się coraz bardziej smutna. Bardzo się stara dotrzeć do naszego synka, ale on jest wciąż nieobecny. Nie wiem jak długo to jeszcze wytrzymamy.

[Gość bogusława73]

Rozumiem cię... Sama nie raz mam chwile zwątpienia i pewnie więcej w moich oczach smutku niż radości, ale zawsze, kiedy widzę roześmianą twarz mojego dziecka, od razu mi lepiej. A kiedy przychodzi moment, że synek stawia kolejny krok w rozwoju, to nie mogę powstrzymać łez wzruszenia, chociaż jego rówieśnicy już dawno mają ten etap za sobą. Dla tych momentów warto zacisnąć zęby i wytrzymać, dać z siebie wszystko, żeby maluch był otoczony miłością i i ciepłą atmosferą. A jeśli potrzebujecie o tym pogadać, są stowarzyszenia rodziców dzieci autystycznych, na spotkaniach można powymieniać się doświadczeniami, doradzić, naprawdę świetna sprawa. Trzymaj się!

[Gość DoctorQuinn]

Witaj!
Wychowywanie dziecka autystycznego nie jest sprawą prostą ani łatwą, ale też jest nie pozbawione wielu radości. Co więcej, ma ono sporo uroków jakich nie znajdziecie nigdzie poza autyzmem. Trudno w to uwierzyć wówczas, gdy trudności nasilają się lub gdy nasze dziecko ma dodatkowe sprzężone schorzenia czy przypadłości. A jednak mimo wszystko to prawda!

Osoby borykające się na codzień z tym problemem potrzebują dużo wiadomości i ogromnego wsparcia, o jakie nieraz trudno w ich otoczeniu. Z jednej strony spowodowane jest to przez unikalność (choć, nie rzadkość, niestety!) zjawiska jakim jest autyzm dziecięcy. Z drugiej - przyczyną jest szczególna nieraz uciążliwość problemów, jakie się z autyzmem wiążą.

W związku z zawiłością problemu duża część rodziców potrzebuje pomocy specjalistów, przyjaźni i wsparcia. Po pewnym czasie powszechnie występuje u nich, jako efekt długotrwałego stresu, tzw. syndrom wypalenia się sił. I jest to zupełnie zrozumiałe.

Zdecydowanie nie powinni jednak Państwo pozostać z tym sami. Pomocy możecie szukać u psychologa lub w ośrodkach czy stowarzyszeniach pomocy rodzinom dzieci z autyzmem.

[Gość anita2]

Witaj!
Sytuacja Twojej rodziny jest niezwykle trudna. Rodzice zawsze oczekują od swoich dzieci deklaracji miłości, przywiązania, bliskości, a Tobie jest bardzo ciężko, bo możesz tego nigdy nie usłyszeć. Jak napisałeś Twoja żona zaczyna powoli nie wytrzymywać presji, jaka się wiąże z całą tą sytuacją. To normalne i nie ma w tym nic dziwnego. Każdego z nas popadają chwile zwątpienia, trudności, rezygnacji. Zdarza się tez często, że związki rozpadają się z powodu choroby swojego dziecka, po prostu rodzice nie wytrzymują ciągłego napięcia, jakie wiąże się z tą sytuacją.

Najważniejsze jest jednak, by się nie poddawać, ucieczka od całej tej sytuacji jest najgorszym rozwiązaniem, bo w rzeczywistości nigdy tak naprawdę nie uciekniesz od tego problemu. Musicie się wzajemnie wspierać i dawać sobie nawzajem dowody miłości, tylko wtedy możliwe jest przetrwanie najtrudniejszych chwil.
Pozdrawiam serdecznie!

[Gość aniołka]

Też mam dziewczynke z autyzmem jest wesoła i coraz lepiej się bawi zdarza się że dostaje całusa i mówi kocham cię